wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1891 | WYNIKÓW
Tylko Bóg może mnie obudzić
Obojętnie jak długa będzie chwila tu, na ziemi, po niej będzie wieczność bez choroby, bez cierpienia, bez smutku. To było na korcie, podczas gry w tenisa. Chiara miała wtedy 17 lat. Uderzyła rakietą piłkę i poczuła straszny ból w ramieniu. – Może to chwilowe, zaraz mi przejdzie – myślała. Lekarze początkowo też tak sądzili. Ale ból powracał. Dokładnie badania i diagnoza: rak kości z przerzutami. Chiara myśli: „Jestem młoda. Dam radę. Będzie dobrze”. W szpitalu nie chce myśleć o bólu, o chorobie. Pomaga innym.
Co jest najważniejsze?
Życiowy kosmos trzeba wciąż porządkować, spinać to, co się rozlatuje, wybierać to, co najważniejsze. Najważniejsze jest zdrowie – mówią ludzie, kiedy składają życzenia albo kiedy pytają, co jest w życiu ważne. I pewnie w tym dużo racji, ale inni powiedzą, że najważniejsza jest rodzina. A jeszcze inni, że szczęście, że miłość, przyjaźń…
Wątpliwości
Od pewnego czasu interesuję się japońską kulturą czyli mangą i anime. Koleżanka z klasy zaproponowała mi taką jedną mangę, bo niedawno się dowiedziała, że lubię to czytać. Ta manga opowiadała o grupce japońskich licealistów, którzy zamieniali się ciałami. Na jednej stronie zobaczyłam dziwną scenę. Nie czytałam już dalej, bo to byłoby niewłaściwe. Od razu poszłam z tym do rodziców. Pokazałam im tą scenę i powiedzieli mi, żebym już więcej tego nie czytała. Na następny dzień oddałam koleżance tą mangę i skłamałam, że była ciekawa, bo nie mogłam jej powiedzieć prawdy. Ale ja cały czas myślę o mandze i oglądam anime. Nie potrafię z tego zrezygnować. Tata mi powiedział, żebym przestała to czytać, bo to jest złe. Zgodziłam się z nim, ale zastanowiło mnie to, czy jeśli nawet przestanę to czytać, to ta koleżanka może nie będzie się ze mną przyjaźnić. Bardzo się tego boję. I muszę przyznać, że jestem bardzo religijną osobą tak jak moja rodzina. Czy to zainteresowanie japońską kulturą może być grzechem i czy trzeba się z tego spowiadać? Bardzo proszę o pomoc.
Zakłopotana
Ukryte zmartwienia
Czuję się niekochana, niepotrzebna, niechciana, coraz brzydsza, a moja samoocena i wiara w siebie i ludzi wynosi 0. Kilka koleżanek ma chłopaków, a ja sama i sama. Nawet mniej się modlę, a jestem w oazie i w czym się tylko da. W szkole zawsze jestem uśmiechnięta i przekazuję to innym, a ludzie biorą garściami. Tylko, że ja coraz częściej chodzę przygnębiona, smutna, chce mi się wyć.
Gimnazjalistka
Wątpliwości entuzjastki
Uwielbiam być ciągle w biegu. Gospodaruję każdą chwilą, nie umiem usiedzieć w miejscu. Robię to z własnej woli, nikt mnie nie zmusza. Chodzę na zajęcia sportowe, uczę się gry na instrumencie, uwielbiam dodatkowe lekcje z języka hiszpańskiego, śpiewam w scholi, a w przyszłym roku marzy mi się wolontariat i może harcerstwo. Trochę się boję, że nie dam rady. Ale naprawdę bardzo chcę chodzić na te wszystkie zajęcia. Codziennie modlę się o siłę i dostaje ją. Już nigdy nie będę miała tyle czasu, ile mam teraz. Czy muszę z czegoś zrezygnować, bo tak radzą niektórzy?
12-latka
Najpopularniejsze
- Uroczystość Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej
- Wypisz dziecko z edukacji zdrowotnej
- Wyślij z nami kartę urodzinową dla Papieża
- Uczcie się, pracujcie i kochajcie jak Jezus, Nauczyciel i Przyjaciel, który zawsze idzie obok.
- Znajduję Boga kiedy tylko chcę Go znaleźć
- "Obejmując z woli Narodu urząd Prezydenta"
- Szybsze jest zdrowsze
- Niespodzianka papieża Leona na spotkaniu z młodymi
- Co czwarty bocian świata gniazduje w Polsce
- Papieżowi brakuje prowadzenia samochodu
