wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 128 | WYNIKÓW
Przestrogi licealistki
Wszystko zaczęło się na początku gimnazjum. Zawsze byłam szczupła, wręcz chuda, ale wtedy chciałam być ciągle w centrum uwagi, zauważona, doceniona, podziwiana, we wszystkim najlepsza. Już wtedy wiedziałam, że nie mogę taka być, ale podświadomość, uczucia, o wszystko było ode mnie silniejsze. Wpadłam na pomysł: anoreksja. Pomyślałam, że kiedy będę ją mieć, to ludzie będą się nade mną rozczulać, a ja będę z tego powodu przeszczęśliwa. To była początkowo największa motywacja, która gdzieś miała też swoje odnośniki, rozgałęzienia, powody mniejsze lub większe. Z czasem jednak musiałam stawać się bardziej wiarygodna. Odeszły słodycze, zaczęłam liczyć kalorie. Chudłam szybko, bo organizm był bardzo młody, dużo się ruszałam, szło gładko. Robiłam to wszystko oczywiście bardzo na pokaz. Potem pojawiły się jakieś pierwsze wyrzuty sumienia, postanowiłam z tym zerwać.
Załamanie na wstępie?
Obiecałam sobie, że w liceum będę nadzwyczaj pilna. A tu dopadła mnie choroba zaraz na początku. No i już nie wiem, czy dam radę nadrobić nieobecności, czy moje postanowienia mają sens. Poza tym klasa się zintegruje, a ja znowu będę z boku. Już i tak chłopcy przerażają cynizmem, a koleżanki strojami, urodą itd. Czuję, że nie dam rady...
Licealistka
