wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 198 | WYNIKÓW
Odsunięta przyjaciółka
Siedzę z nią w ławce od lat, bardzo ją lubię, ale w szkole ona teraz przebywa z kolegą. Wymyślili w swojej wyobraźni zabawę, a kiedy ja się koło nich kręcę, mówią, żebym sobie poszła. Tymczasem nie ma nikogo, z kim bym się dogadała. Moja klasa jest dziwna, bo nikt kiedy odbijam piłkę sama, nie podejdzie i nie powie, że mógłby ze mną zagrać. Muszę wyjść z inicjatywą. Co ja mam robić?
Samotna
Nie chcą mnie!
W klasie z nikim się nie zaprzyjaźniłam i w dodatku każdy ma przyjaciela, tylko nie ja. Próbowałam wiele razy zaprzyjaźnić się z dziewczynami z klasy, ale okazało się, że one nie chcą. Podchodzę do dziewczyn, witam się z nimi, proponuję im wspólną zabawę. Ale one na to nie odpowiadają. Kiedyś usłyszałam , że nie będą się ze mną przyjaźnić, bo ja się dobrze uczę. Nie wymądrzam się, nie chwalę się tym. Jestem uśmiechnięta i pomocna, czasem odrobinę nieśmiała, ale bez przesady. Proszę o pomoc.
Samotna drugoklasistka
Gwiazdy przegrywają. Żeby wygrać, trzeba być drużyną.
Jest takie opowiadanie o mądrym ojcu, który swoim dzieciom, a miał ich siedmioro, chciał pokazać, jak ważne jest to, by w życiu trzymały się razem. Co zrobił? Wziął siedem grubych, długich patyków i każdemu z dzieci wręczył jeden. „A teraz niech każdy złamie swój patyk” – powiedział. Bez większego trudu wszystkim się to udało. Ojciec znowu wziął siedem patyków, ale tym razem związał je mocno razem i powiedział: „Spróbujcie je teraz złamać”. Dzieci próbowały, ale ani młodszym ani starszym, nie udało się złamać związanych patyków. Wtedy ojciec powiedział swoim dzieciom tak: „Widzicie, że pojedyncze patyki pękają łatwo. Związane, wytrzymują i trudno je złamać.
Wpatrzeni w monitory
Kiedyś siedzieliśmy w salonie, oglądaliśmy telewizję i przy okazji rozmawialiśmy, a teraz? Mama ciągle używa tabletu, tata laptopa, a brat telefonu. Telewizja służy tylko jako coś, by w pokoju nie było zbyt cicho. Nie mam ochoty z nimi siedzieć w jednym pokoju, skoro i tak nie rozmawiamy. Wolę już iść do swojego pokoju i tam coś porobić, a potem mają pretensje, że nie spędzam z nimi czasu i zamykam się w pokoju. Naprawdę nie wiem, co mam robić. Chciałabym, by było tak jak dawniej, ale to niemożliwe. Nie wiem, co mam ze sobą zrobić.
14-latka
