wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 414 | WYNIKÓW
Dobrze przeżyć ferie...
Czuję się podzielona na pół. Jedna połowa jest zła, ponieważ wie, co robi źle, ale żeby cokolwiek poprawić, potrzebna jej druga połowa, która leży brzuchem do góry i się śmieje z jej prób. Nie potrafię się modlić, bo mama wciąż mi o tym przypomina, brat z tego powodu często nie idzie do kościoła....
Licealistka
Nie deklarujcie przyjaźni
Pół roku temu doszło między mną i przyjacielem do konfliktu. Był to już
któryś z kolei konflikt, dlatego powiedziałem, że musimy od siebie odpocząć. On chce się znowu przyjaźnić, ale ja nie. Nie chcę znów cierpieć przez wzajemne obrażanie się itp. Tak juz wracaliśmy do przyjaźni chyba ze 100 razy. Jak powiedzieć mu, że to już przeszłość i ze możemy przejść tylko na stosunki koleżeńskie?
12 latek
Inni mają lepiej
W naszej klasie jest kilka grupek. Jestem w jednej, całkiem fajnej. Ale jednocześnie obserwuję dziewczyny z idealnej grupy i im zazdroszczę. I niby mam piękne życie, bo dobrze się uczę, mam sporo koleżanek, dobrą rodzinę. Ale obserwowanie tamtej grupy odbiera mi radośc życia, kombinuję, jakby się wśród nich znaleźć. Czy to źle?
Licealistka
Zgubna nienawiść
Nienawidzę szkoły. Nie lubię ludzi, nie lubię nauczycieli, nie lubię czuć się olewana i w głębi duszy nie lubię być sama. Ale często jestem. Nie potrafię wpasować się w tłum ludzi. Moje dwie dobre koleżanki integrują sie z cala klasą, ale ja nie potrafię. Zawsze cicha, słodka, nieśmiała, niezdarna, bezgranicznie miła, ustępliwa. Chciałabym być bardziej śmiała. Nienawidzę swojego wyglądu. Uważam, że jestem za gruba i brzydka. Jest w klasie chłopak, o którym nie umiem przestać myśleć. Piszemy trochę. On jest dla mnie bardzo miły. Ale on jest miły dla każdej. Dla wszystkich. Wierzę w Boga, ale nie jestem dobrą katoliczką. Jedyna osoba, która wierzy we mnie i moja wiarę to ksiądz- katecheta. Chcę coś zmienić.
Gimnazjalistka, kl. III
Mocne oskarżenia
W mojej rodzinie już od dawna kiełkuje nienawiść. Mama ma problem z przekleństwami. Ostatni jej wybuch to moja wina, bo nie chciałam jej pomagać przed wigilijną wieczerzą. A potem mama jak gdyby nigdy nic, więc płakałam pół wieczoru. Dzielenie się opłatkiem. Nie chciałam tego. Kiedy czegoś nie wiem lub nie umiem zrobić, to rodzice krzyczą, poniżają mnie, mówią, że sobie w życiu nie poradzę. Zaczynam powoli w to wierzyć. Jedyną moją pociechą jest szkoła. Tam doceniają mnie przede wszystkim nauczyciele ale też koledzy i koleżanki z klasy, bo jestem wzorową uczennicą. Dlaczego moi rodzice tego nie widzą?
Nastolatka
Najpopularniejsze
- Kopalnia soli " Kłodawa "
- Światowy Dzień Pluszowego Misia
- Czego naprawdę potrzebują nasze dzieci? Historia programu, który zmienia polską edukację
- Nie daj się zwieść
- Bądźmy gotowi
- Papież w podróży
- Czy mnie słychać?
- Czasy ostateczne
- Roraty 2025: Z papieżem Leonem czekamy na Jezusa
- Posłuchajcie piosenki roratniej
