wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 2389 | WYNIKÓW
Niedojrzałe zachowanie
Podczas pielgrzymki zainteresował się mną dorosły, wiele lat starszy chłopak. Bardzo pobożny, zaangażowany w Kościele. Nawet rodzice byli oczarowani. Były rozmowy, wyznania, plany. Po zakończeniu pielgrzymki pisaliśmy do siebie, ale pewnego dnia zamilkł. Bez powodu. Czekałam, martwiłam się, pisałam. Nic. Nagle odezwał się, że niby był zajęty, dużo pracy. Było spotkanie wspólnoty w jego mieście. Potraktował mnie chłodno, żadnych wyjaśnień. Teraz zacznę w tym mieście studia. Koleżanka przekonuje, że on nie jest mnie wart, że nie mam go szukać.
Maturzystka
Córeczka tatusia
Niedawno zauważyłam, że jestem jedyną w klasie, która ma lepszy kontakt z tatą niż z mamą. Wiele koleżanek żali się, że nie potrafią rozmawiać z ojcami, że oni ich nie rozumieją, nawet unikają rozmów. A ja odkąd pamiętam ze wszystkim biegałam właśnie do taty. Jemu opowiadałam i nadal opowiadam o tym co dobre i o tym, co złe, co się nie udało. Dlaczego mama jest taka oschła i daleka? Czy moje sytuacja jest normalna?
12-latka
Zaplątanie
Niedawno się przeprowadziłam i napisał do mnie taki chłopak z nowego osiedla. Ani się z nim nie przyjaźnię, ani nic, nawet mi się nie podoba. Natomiast bardzo spodobał mi się inny chłopak z nowego osiedla, przyjaciel tamtego. Widujemy się często w trójkę, ale częściej rozmawiam z tym chłopakiem, który do mnie napisał, niż z tym, który mi się podoba. Pisałam do niego kilka razy i dobrze nam się pisało. Ale On niestety nie pisze. Boję się, że on myśli, że ja spotykam się z tym jego przyjacielem, i dlatego nie pisze. Na razie dałam sobie spokój, bo nie chce być nachalna i czekam, aż sam napisze
Wątpliwości
Od pewnego czasu interesuję się japońską kulturą czyli mangą i anime. Koleżanka z klasy zaproponowała mi taką jedną mangę, bo niedawno się dowiedziała, że lubię to czytać. Ta manga opowiadała o grupce japońskich licealistów, którzy zamieniali się ciałami. Na jednej stronie zobaczyłam dziwną scenę. Nie czytałam już dalej, bo to byłoby niewłaściwe. Od razu poszłam z tym do rodziców. Pokazałam im tą scenę i powiedzieli mi, żebym już więcej tego nie czytała. Na następny dzień oddałam koleżance tą mangę i skłamałam, że była ciekawa, bo nie mogłam jej powiedzieć prawdy. Ale ja cały czas myślę o mandze i oglądam anime. Nie potrafię z tego zrezygnować. Tata mi powiedział, żebym przestała to czytać, bo to jest złe. Zgodziłam się z nim, ale zastanowiło mnie to, czy jeśli nawet przestanę to czytać, to ta koleżanka może nie będzie się ze mną przyjaźnić. Bardzo się tego boję. I muszę przyznać, że jestem bardzo religijną osobą tak jak moja rodzina. Czy to zainteresowanie japońską kulturą może być grzechem i czy trzeba się z tego spowiadać? Bardzo proszę o pomoc.
Zakłopotana
Brak radości
uczestniczę w szkole animatora Ruchu Światło – Życie, ale zastanawiałam się, czy nie zrezygnować , bo ciężko mi to pogodzić nauką. Napisałam o tym animatorce prowadzącej szkolenie. Ona odpisała, że na pewno to wszystko pogodzę i wymieniła rzeczy, które ona robi. Wspomniała też , że jej zamiarem jest, abym w tym roku pojechała jako animatorka na oazę dla dzieci. Oznaczałoby to dla mnie miesiąc poza domem, bo zaraz potem mam kolejny wyjazd na 2 tyg. Nie umiem zajmować się dziećmi i w ogóle sobie tego nie wyobrażam. Chciałam sobie trochę odpocząć i zacząć uczyć się do olimpiady. Ale oczywiście Bóg wszystko może itd. Wyglądałoby też na to , że nie potrafię poświecić czasu dla Niego, a na naukę potrafię. Dziś szukałam odpowiedzi w Piśmie Świętym i natrafiłam na fragment o tym, jak Jezus mówi Piotrowi, żeby pasł Jego baranki. Nie wiem kompletnie, co mam robić. Jest jeszcze jedna sprawa: nie potrafię znaleźć w życiu radości. Wszystkie dni są do siebie podobne, nie mam czasu, by poczytać ciekawą książkę albo obejrzeć filmu. Nie zależy mi też na kontaktach z osobami z mojej klasy, usprawiedliwiam się zmęczeniem. Napisałabym, że jestem uzależniona od nauki, ale nie wiem , czy to możliwe. Chodzę do szkoły językowej , gram na instrumencie, chodzę na spotkania oazowe. Mieszkam na wsi, więc muszę dojeżdżać. Wiem, że to nie jest dużo, ale to wypełnia cały czas. Uczę się dużo i ciągle, nie potrafię tego nie robić. Przygotowuje się do jednego konkursu, a nauczycielka innego przedmiotu mówi ,że to nie jest ważne i powinnam uczyć się do przyszłorocznej olimpiady. Nie mam prawie żadnej satysfakcji z tego , co robię.
Licealistka
Niedostatek wiary
Historyjka o Marku może budzić śmiech, ale też politowanie i współczucie. Na pewno jednak nikt nie chciałby znaleźć się na miejscu bohatera opowiadania. Pół biedy, gdy ktoś zachowuje się przesądnie, bo się do tego przyzwyczaił. Gorzej, jeśli robi to z obawy o siebie i podporządkowuje temu całe życie.
