wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 904 | WYNIKÓW
Samotna, słaba, smutna...
Czuję się jak nie ja, nie wiem kim jestem. Odkąd poszłam do liceum męczy mnie to, że nie mam pomysłu na studia czy pracę, kiedy inni często codziennie dążą do tego swojego celu. To chyba działa mi na ambicję. Okropne jest to, że zamiast szukać oparcia zdarza mi się porównywać do przyjaciółek, co budzi u mnie masę złych emocji: zazdrość, złośliwość, obrzydzenie do siebie za to wszystko. Ostatnio nie dzieje się między nami dziewczynami najlepiej, bo każda ma swoje problemy, z którymi nie do końca sobie radzi. Przez to wszystko czuję się bardzo samotna, słaba, niepewna i smutna. Chciałabym znowu naprawdę poczuć się bezpiecznie, szczęśliwie a nie tylko wesoło. Rozmawiałam już o niektórych sprawach z dwoma przyjaciółkami. Jedna z nich czuje się tak samo zagubiona jak ja.
16-latka
Inni mają lepiej
W naszej klasie jest kilka grupek. Jestem w jednej, całkiem fajnej. Ale jednocześnie obserwuję dziewczyny z idealnej grupy i im zazdroszczę. I niby mam piękne życie, bo dobrze się uczę, mam sporo koleżanek, dobrą rodzinę. Ale obserwowanie tamtej grupy odbiera mi radośc życia, kombinuję, jakby się wśród nich znaleźć. Czy to źle?
Licealistka
Biorę co dają
Brakuje mi miłości. Rodzice mi jej wcale nie okazują, nie przytulają, nie
Pamiętam, kiedy usłyszałam od nich głupie 'Kocham cię'. Nigdzie jej nie ma. Na chłopaka niby za wcześnie. Prosiłam Boga o miłość, ale on na przekór dał mi ją w złej postaci. W wakacje pisałam z pewnym chłopakiem, on zaczął. Trochę szkolny łobuz, pije, pali, ale w stosunku do mnie był miły i tak dalej. Pisał, że kocha. Wiadomo, że to niemożliwe, skoro wcześniej prawie się do siebie nie odzywaliśmy. Ale trzeba brać, co dają. Czyli taka 'miłość niemiłość' w postaci czatowania. Ale i to się niedawno urwało.
Gimnazjalistka
Jedynaczce ciężko
Mam problem dotyczący bycia jedynaczką. Spotkałam się z wieloma stereotypami na ten temat, np. że takie osoby są rozpuszczone, samolubne itd. lecz zupełnie się z tym opisem nie zgadzam. Od kiedy pamiętam, chcę mieć rodzeństwo, byłabym wręcz w stanie spać na podłodze byleby nie być sama, rzeczy materialne czy nawet pies nie są dla mnie "zamiennikami". Uważam też, że nawet moja najlepsza przyjaciółka nie jest w stanie zastąpić mi siostry, chociażby dlatego, że nie mieszkamy pod jednym dachem, a nasi rodzice mają różne poglądy. Gdy widzę jakieś rodzeństwo, to mam aż łzy zazdrości i smutku w oczach. Obecne życie jako jedynaczka to tylko jakiś koszmar (chociaż jest to niemożliwe, bo jestem pierwszym i ostatnim dzieckiem matki jak i ojca. Nie wiem już co mam robić.
Licealistka
Jak pomóc?
Przyjaźnimy się od dawna, ale szybko się zorientowałam, że przyjaciółka ma kłopoty w domu, bo jej rodzice piją. Jest chyba coraz gorzej. Teraz ona obraziła się jakby na Boga, przestaje chodzić do kościoła. Chyba się zaczęła ciąć, widziałam blizny, które ukrywa. Mam wrażenie, że moja osoba też ją drażni, zrobiła się skryta i opryskliwa. Bardzo chciałabym jej pomóc, ale jak?
13-latka
Domatorka z przymusu
Nigdzie nie wychodzę, tylko na spotkanie oazowe, ale z koleżanką. Gdy ona nie może, brakuje mi odwagi, by pójść samej. Dzięki temu mam co robić w piątek wieczorem. W domu jestem spontaniczna, ale poza nim jest ciężko. Nie lubię zabierać głosu ani w szkole, ani na oazie. W czasie wakacji wyjeżdżam na oazę. Trochę się boję, bo tam będzie mnóstwo nieznanych mi osób.
Licealistka
Najpopularniejsze
- Ten świat wciąga
- Dziś święto św. Jakuba Apostoła
- Znajduję Boga kiedy tylko chcę Go znaleźć
- "Obejmując z woli Narodu urząd Prezydenta"
- W Rzymie trwa Jubileusz Młodych
- Pielgrzym i wariat
- Szybsze jest zdrowsze
- Niespodzianka papieża Leona na spotkaniu z młodymi
- Co czwarty bocian świata gniazduje w Polsce
- Za rok zaćmienie
