wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 19777 | WYNIKÓW
W intencji chorej koleżanki
Dowiedziałem się, że najlepsza koleżanka jest poważnie chora, stan ciężki. Załamuje mnie ta wiadomość. Modlę się za nią bardzo dużo. Zastanawiam się, czy nie obiecać Panu Bogu, że jeśli ona zostanie zakonnica, to pójdę do seminarium i zostanę księdzem. Nie wiem tylko, czy to dobry pomysł.
Gimnazjalista
Odłóż telefon
Czasem myślę nad tym jak by było na świecie, gdyby nie było mnie. Gdy wrócę ze szkoły, gdzie tylko z moją przyjaciółką jestem względnie szczęśliwa, to się załamuję. Chwytam za telefon. Czasem cały dzień po szkole potrafię spędzić nad telefonem, przez co zaniedbuję naukę. Gdy zwierzam się rodzicom, że sobie nie radzę, mówią że inni mają gorzej. A najbardziej przeraża mnie sam fakt, że muszę wybrać szkołę, a ja nie wiem, kim chcę zostać w przyszłości. Rodzice mówią mi, bym była lekarzem lub kimś kto dużo zarabia. Sama zastanawiałam się nad ekonomią w dziale reklam. Mama nie popiera mnie w tym. Myśli samobójcze miałam nie raz, bo myślę że wtedy rozwiąże te problemy, lecz czasem znajduję jakieś motywujące filmiki i uznaję że byłam głupia ale po jakimś czasie sytuacja się powtarza.
8- klasistka
Kontrast dwóch światów
Pracuję w kilku drużynach harcerskich. Zorganizowaliśmy z drużyną imprezy na ogromną skalę, wzbudzając podziw dorosłych. Harcerstwo jest chyba najlepsza rzeczą, która mnie w życiu spotkała. No i oczywiście dziewczyny - z którymi można chodzić 40km dziennie, z którymi można poświęcać czas na wychowanie następnego pokolenia, nie dostając w zamian złamanego grosza, śpiewać przez całą noc, które nie mają żadnego problemu z tym, że się nie pomalują, że śpią w śpiworze na ziemi, że nie ma co jeść przez dwa dni, które mają do siebie olbrzymi szacunek a mimo to (dla wielu jest to paradoksalne) wygłupiają się z chłopakami cały dzień, albo że w ciągu całego tygodniu jako komenda zlotu śpimy niecałe 12 godzin i kiedy już nikt nie kontaktuje z rzeczywistością wciąż potrafimy się śmiać
17-latek
Wybłagane oceny
Jestem załamana moją sytuacją. Postawiłam sobie poprzeczkę dość wysoko, chce mieć oceny takie jak na semestr albo wyższe, tymczasem nie jest dobrze. W I semestrze wiele ocen poprawiałam w ostatniej chwili, coś tam wybłagałam, średnia była świetna, ale ja wiedziałam, jaka jest prawda. Rodzice pękali z dumy, dalsza rodzina gratulowała. Co będzie, jeśli niektóre oceny spadną w dół? Każda lekcja wywołuje u mnie ogromny stres. Boję się materiału z matematyki, bo chociaż siedzę i ćwiczę godzinami, nie rozumiem. Chciałabym się uczyć bez tego lęku, że mi się coś nie uda. Tymczasem klasa ma rewelacyjne oceny. Już nie mam siły. Każda gorsza ocena wywołuje u mnie nienawiść do samej siebie. Boję się gadania babci, że nie uczę się tak dobrze jak rodzice.
Licealistka
