wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 19777 | WYNIKÓW
Pamiętliwa przyjaciólka
Zdarzyło się, że zachowałam się głupio, obgadałam przyjaciółkę, a ona się o tym dowiedziała. Strasznie żałuję, przeprosiłam, naprawiłam wszystko, poinformowałam innych, że to nie było tak jak mówiłam. Niby mi przebaczyła, ale nie jest tak jak dawniej. Gdy proponuję wyjście, nie ma czasu, jest wciąż zajęta, unika mnie. To wspaniała dziewczyna, ale bardzo pamiętliwa, zerwała już kontakty z kilkoma osobami. Lubię ją i chcę się przyjaźnić.
13-latka
Optymistom łatwiej
Coraz bardziej martwię się o moją przyszłość. Wszyscy dorośli na okrągło narzekają i uważają, że nic dobrego nas, młodych, nie czeka. Uczę się bardzo dobrze, szczególnie lubię przedmioty ścisłe. Tymczasem słyszę, że na nic mi nauka, bo pracy i tak nie dostanę. W tym roku wybór szkoły średniej. Myślałem o liceum, ale rodzina radzi zawodówkę, że niby robotnik szybciej znajdzie pracę. Już nawet nie wiem, czy moja nauka ma sens.
Gimnazjalista
Trudna sprawa
Spodobał mi się kolega, ja jemu chyba też. Ale wiem, że koleżanka też o nim marzy. Ostatnio on zapytał, czy idę prosto do domu, bo wybiera się w moim kierunku. Ona to usłyszała, nagle postanowiła iść z nami i zepsuła wszystko. Przecież nigdy ze mną nie wraca, to jej nie po drodze. Inni chłopcy obserwują nas, śmieją się, to go chyba hamuje i nie było między nami żadnej ważniej rozmowy.
Nastolatka
Nowa twarz koleżanki
Z moją przyjaciółką zawsze spędzałyśmy mnóstwo czasu. Ale od tych wakacji ona zaczęła mnie unikać. Gdy chciałam pójść z nią na rower, to mówiła, że nie ma czasu albo się jej nie chce. Później w szkole zaczęła się ze mnie wyśmiewać z byle powodu. Jak chciałam iść z nią do kościoła, to powiedziała, że nie rozumie jak można tam chodzić, bo to głupie i bezsensu. Dlaczego ona tak postępuje?
Gimnazjalistka
Akceptuj siebie
Wstąpiłam do harcerstwa, do grupy przygotowującej się na ŚDM. Większość to moi rówieśnicy, niektórzy są starsi. Tylko uświadomiło mi to, że jestem bardzo zamknięta. Czasem chcę się odezwać, ale po prostu coś mnie od środka zamyka, hamuje. Jakbym się obawiała, że mnie wyśmieją. Dziewczyny są miłe, chłopaki chyba też, ale ciągle żartują, rozmawiają z innymi, a tylko ja nie potrafię się włączyć do rozmowy. Nie mam co powiedzieć! Ostatnio zaczynam nienawidzić swojego charakteru właśnie przez to moje zamknięcie w sobie. Nie uważam, że jestem nieśmiała (chociaż kiedyś byłam), ale jakoś się boję.
To wszystko nie daje mi spokoju...
14-latka
Uśmiech ducha
Ja wierzę w duchy. Z niektórymi nawet mam bliższy kontakt. I wcale nie bawię się w jakieś ich wywoływanie. Nie wierzycie? A ja po prostu sobie z duchami... rozmawiam. Najczęściej i najchętniej rozmawiam z duchem mojej mamy. Nie myślałam o niej nigdy jak o kimś, kogo ciało jest w ziemi. Wierzę, że moja mama żyje. Nie ma jej obok mnie, tak, żebym mogła jej dotknąć, przytulić się do niej, zobaczyć ją – to prawda. Ale jak powiedziała mi po jej śmierci moja przyjaciółka: „Mama teraz może zrobić dla ciebie więcej, niż wtedy, gdy żyła”. I tak rzeczywiście jest.
