wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 2389 | WYNIKÓW
Czy ja z tego wyrosnę?
Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na
kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże.
15-latka
Chłopak na pokaz
Podoba mi się pewien kolega, który często na mnie zerka, ale nic nie robi, by mnie poznać, nie zagaduje. Wobec tego zaczęłam pisać z innym chłopakiem, który jest odważny, ale ma prymitywne i wulgarne propozycje. Ja się nie zgadzam, ale powiedziałam koleżankom, że to mój chłopak. Nie chce być sama, więc piszę z tym bezczelnym.
Gimnazjalistka
Uwierzyć w siebie
Moją wadą jest słomiany zapał. Brakuje mi przyjaciół. Bardzo chciałam się zmienić, by znaleźć lepszych przyjaciół, by rodzina była ze mnie dumna.
Chcę się wyróżniać z tłumu, ale brakuje mi zapału. Codziennie podejmuję nowe
postanowienia, ale nic z tego nie wychodzi. Nie widzę w sobie żadnej zalety....
15- nastolatka
Przed zieloną szkołą
Martwię się o rozdział pokoi. Bo dowiedziałam się, że dziewczyny, z którymi bym chciała mieszkać, nie lubią mnie. Boję się, że wszyscy będą się pchac i dla mnie nic dobrego nie zostanie. Poza tym chciałabym pokój obok mojej sympatii, a to się pewnie nie uda. Im bliżej wyjazdu, tym bardziej się martwię.
Szóstoklasistka
