wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 15310 | WYNIKÓW
Niedziela - 9 sierpnia
Jam jest chleb życia. Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze.(J 6,48-50) No dobrze – powie ktoś – ale kto spożywa chleb z nieba, też umiera. Niezupełnie. Ziemska śmierć to tylko brama. A dopiero za bramą jest życie albo śmierć.
Same problemy
Nie widzę sensu w życiu i każda, najprostsza czynność uświadamia mi, jak beznadziejna jestem. Nie umiem odciąć się od przeszłości. Zapomnieć jak odrzuciła mnie przyjaciółka, chłopak, jak wyśmiewano mnie w gimnazjum. Znalazłam się w bardzo mocnej klasie w liceum - jestem jedną z najgorszych i to również mnie dobija. Ludzie z gimnazjum nadal wytykają mnie palcami. Porozsiewali plotki po nowych znajomych z liceum i teraz nienawidzi mnie jeszcze większa grupa. Często mam ochotę sobie coś zrobić, nie mam siły dłużej na szkołę, naukę, obowiązki i ten świat, całkowicie pozbawiony sensu.
16-latka
Słodka pasja
Dołączyłam ostatnio do grona amatorów wypieków (nie tylko tych słodkich, jednak-nie ma co ukrywać - te lubię najbardziej...). Zauważyłam, że dziewczyny (niektórzy chłopcy zapewne również mają smykałkę do wypieków, ale może nie chcą się przyznać i się ukrywają??) często podzielają pasję pieczenia, również w listach do Małego Gościa. ..
Licealistka
Tylko szczerość
Wierzyłam, że można mieć chłopaka za granicą. Jeszcze ani razu się nie pokłóciliśmy, ale w zasadzie nawet nie było ku temu okazji. Czuję, że nie mamy za wiele tematów do normalnych rozmów. Gdy przyjeżdża, oglądamy filmy. Czuję się jak potwór, bo dostałam drogie prezenty, kwiaty przez pocztę kwiatową. Odległość już mnie dobija. Ciężko mi z tym, że nie mogę z nim normalnie porozmawiać, przytulić się i nawzajem wspierać się będąc przy sobie. Nie czuję już tego co kiedyś. Wiadomo, że w dzisiejszych czasach komunikacja na odległość jest ułatwiona, ale nawet nie piszemy zbyt często. Przyjedzie za kilka miesięcy, a ja to muszę wyjaśnić, napiszę więc list. Ale jak?
16-latka
Co o tym myśleć?
Pewien ministrant podoba mi się od dawna. Zauważyłyśmy z koleżankami, że on też na mnie zerka. Ostatnio jakby przestał. On się chyba płoszy jak wychodzi coś na jaw, albo jak widzi, że się uśmiecham to spowalnia tempo. Czasem mam wrażenie, że okropnie mnie lubi, a czasem, że mnie się wstydzi albo nie lubi. Już sama nie wiem, co o tym myśleć.
14-latka
