wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 201 | WYNIKÓW
Giną, bo wierzą w Jezusa
Chrześcijanie to najbardziej prześladowana grupa ludzi na świecie. Jedyną ich winą jest to, że wierzą w Jezusa i chcą żyć tak, jak uczył Pan Jezus. A najgorsze jest to, że chrześcijanie w Europie często wyśmiewani są przez tych, którzy też przyjęli chrzest w imię Pana Jezusa.
Dlatego w październiku będziemy się modlić w tej intencji podczas nabożeństw różańcowych
Tylko Bóg może mnie obudzić
Obojętnie jak długa będzie chwila tu, na ziemi, po niej będzie wieczność bez choroby, bez cierpienia, bez smutku. To było na korcie, podczas gry w tenisa. Chiara miała wtedy 17 lat. Uderzyła rakietą piłkę i poczuła straszny ból w ramieniu. – Może to chwilowe, zaraz mi przejdzie – myślała. Lekarze początkowo też tak sądzili. Ale ból powracał. Dokładnie badania i diagnoza: rak kości z przerzutami. Chiara myśli: „Jestem młoda. Dam radę. Będzie dobrze”. W szpitalu nie chce myśleć o bólu, o chorobie. Pomaga innym.
Nigdy nie bądzcie ludźmi smutnymi
Papież Franciszek jest bardzo blisko ludzi i bardzo blisko Boga. Nic nadzwyczajnego. Jest taki, jaki ma być chrześcijanin. Są takie wydarzenia, których się nigdy nie zapomina. Do takich należy wybór papieża. Każdy mógłby pewnie w szczegółach opowiedzieć, gdzie był i co robił w chwili, kiedy ogłaszano, że papieżem został kardynał z Argentyny. Do tej pory tego jeszcze nie było. Koleżanka dziennikarka, która była wtedy w Rzymie, opowiadała, że kilka razy widziała przechodzącego w stronę Watykanu kardynała w czarnym płaszczu, z teczką w ręce. Skromny, niepozorny, niezwracający niczyjej uwagi kardynał Bergoglio.
Bóg sam wystarczy
Niech nic cię nie smuci, niech nic cię nie przeraża, wszystko mija, tylko Bóg jest niezmienny. Cierpliwością osiągniesz wszystko; Temu, kto posiadł Boga, niczego nie braknie. Bóg sam wystarczy. To nie moje słowa. To słowa św. Teresy z Ávila. Były dla niej tak ważne, że zapisała je i nosiła jako zakładkę w swoim brewiarzu, z którego codziennie się modliła. Zawsze miała je przy sobie. Dowiecie się o tym, przychodząc w tym roku na Roraty. A zakładam, że większość z Was będzie uczestniczyć w Roratach małogościowych.
Co jest najważniejsze?
Życiowy kosmos trzeba wciąż porządkować, spinać to, co się rozlatuje, wybierać to, co najważniejsze. Najważniejsze jest zdrowie – mówią ludzie, kiedy składają życzenia albo kiedy pytają, co jest w życiu ważne. I pewnie w tym dużo racji, ale inni powiedzą, że najważniejsza jest rodzina. A jeszcze inni, że szczęście, że miłość, przyjaźń…
Patron chodzi zawsze ze mną. Tam gdzie ja, tam on. Przez życie do Życia
Łatwo się domyślić, kto jest moim patronem. Oczywiście, archanioł Gabriel. Mieć takiego patrona to zaszczyt wielki, wiem i bardzo dziękuję za to moim rodzicom. Choć pamiętam, że szukałam świętej Gabrieli. Nie znalazłam. Dopiero jakiś czas temu dowiedziałam się, że są trzy. Wprawdzie nie święte, a błogosławione, ale są. Może jest ich więcej, nie wiem.
Otwórzcie serce Jezusowi
Tego nie można przegapić. To będzie prawdziwy szturm do nieba, Poruszy on czułe serce Boga i stwardniałe serce ludzi.
W tym roku na nabożeństwach różańcowych w październiku modlić się będziemy o wiarę razem z siostrami karmelitankami Dlaczego akurat o wiarę i dlaczego z siostrami karmelitankami? Powodów jest kilka.
Święty to taki człowiek, przez którego świeci Światło
Kateri Tekakwitha – pewnie Wam to nic nie mówi... Kateri Tekakwitha to nie imię i nazwisko. To dwa imiona. Imię Tekakwitha Kateri dostała od Indian, bo w takiej rodzinie przyszła na świat. A Kateri, inaczej Katarzyna, to imię dostała Tekakwitha od chrześcijan. Trochę to skomplikowane. Bo tata Tekakwithy był Mohawkiem. Mama pochodziła z innego plemienia i była chrześcijanką.
Najmniejsze wyrasta na wielkie drzewo. Małe ziarenko – wielka sprawa
Było sobie ziarenko. Maleńkie i słabe. Bardzo się bało, że zjedzą je ptaki albo polne myszy, ale któregoś dnia zaopiekował się nim ogrodnik. Skopał ogród i włożył ziarenko do ziemi. Pod ziemią było ciemno, ciepło i cicho. Ziarenko leżało sobie spokojnie przez jakiś czas, aż nagle wokół zrobiło się bardzo mokro.
Droga na szczyt
Było piękne lato. Takie polskie – jak lubię. Ani za ciepło, ani za zimno. Pojechałam w Tatry. Po co? Zdobywać szczyty, oczywiście. Każdego wieczora wyznaczałam sobie szlak, który chciałam przejść. Jednego dnia ze schroniska na Hali Gąsienicowej ruszyłam w stronę przełęczy Krzyżne. Stamtąd przez Granaty chciałam zejść z powrotem.
Najpopularniejsze
- Czy modlicie się razem w domu?
- Znaczki z okazji kanonizacji Acutisa i Frassatiego
- MGN 09/2025 Wersja PDF
- Czego się boisz?
- W niedzielę kanonizacja dwóch młodych Włochów
- Jezus panem młodym
- Opowieść o świętym synu, Karolu Acutisie
- Frassati: życie bez wiary to nie życie
- Szybsze jest zdrowsze
- Co czwarty bocian świata gniazduje w Polsce
