wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 507 | WYNIKÓW
Niemądra pogarda
Jest w naszej klasie dziewczyna z bardzo ubogiej rodziny. Koleżanki wyśmiewają się z niej po cichu. Komentują jej niemodne stroje, inne od naszych, brak różnych gadżetów. A ja przekonałam się, że to miła dziewczyna, nie pochodzi z patologicznej rodziny, uczy się w miarę dobrze, jest pracowita, uczciwa, ale nie ma w niej przebojowości. Domyśla się, dlaczego dziewczyny unikają jej i traktują inaczej. Chciałabym ją zintegrować z dziewczynami, przekonać je do niej, ale jak? Próby rozmów z koleżankami nic nie dały. Mówią, że jest nudna, niemodna i o niczym się z nią nie da pogadać.
Gimnazjalistka
Niepotrzebne afery
Wyszła u nas afera. Ostrzegałam przyjaciółkę przed pewnym chłopakiem, ale ona mi nie uwierzyła. Doszły do mnie fragmenty rozmów, które prowadziła na mój temat, ale i ona dostała moje zdania, bo pisałam o niej i tym chłopaku do koleżanek. Wszyscy mówią, że jestem ładniejsza od niej, ale to ona ma chłopaka, a ja podobno jestem zazdrosna. Wydaje mi się, że to ona jest ładniejsza, przecież to ją wybrał chłopak.
Gimnazjalistka
Rozterki na początek roku
Początek roku już się zaczął, a ja się zaczęłam trochę martwić. Prawdę mówiąc, klasę mam chyba w porządku, ludzie wydają się sympatyczni, przynajmniej niektórzy i ogólnie pozytywnie ich odbieram. W gimnazjum też miałam świetną klasę i naprawdę dobrych przyjaciół. Jednak jestem taką osobą, która nie pali, nie pije, nie imprezuje itd. Jestem z tego dumna, uważam, że żeby się bawić wcale nie potrzeba litrów wódki itp., ale mam u siebie osoby, które prowadzą taki tryb życia i boję się, że mnie nie zaakceptują. A lubię mieć dobre kontakty z innymi, bo wiadomo, to i poprawia humor i wtedy aż się chce chodzić do szkoły, gdy ma się też dla kogo to robić, nie tylko dla samej nauki. W dodatku, jestem spokojną dziewczyną, nie lubię imprez, bawię się w określonym towarzystwie, mam swoje poczucie humoru, które znają moi przyjaciele i które ich bawi....
Mylące sygnały
Od początku pobytu w szkole on mi się podobał. W pewnym momencie ja mu też. Dawał bardzo wyraźne sygnały. Tak mnie to cieszyło. Były rozmowy, żarty, wspólne przerwy, wychodzenie ze szkoły. A gdy już czekałam na wyznanie, to nagle koniec, oschłość, udawanie, że tego nie było. Pogodziłam się z porażką, co nie było łatwe. Modliłam się i modlę za niego, bo życzę mu samego dobra. Jestem skołowana, nie wiem, jak to rozumieć, bo bardzo mi na nim zależy.
15-latka
Najpopularniejsze
- 1758 kilometrów w 13 dni
- Święty mistyk, spowiednik i stygmatyk
- Chrzest święty jak lampa
- Jak zaprzyjaźnić się z Jezusem?
- Wyślij kartę urodzinową papieżowi Leonowi
- Katowice mają nowego arcybiskupa
- Papieżowi brakuje prowadzenia samochodu
- Opowieść o świętym synu, Karolu Acutisie
- Wypisz dziecko z edukacji zdrowotnej
- Frassati: życie bez wiary to nie życie
