wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1829 | WYNIKÓW
Niezręczna sytuacja
Bardzo lubię jedną z koleżanek. Marzę, byśmy stali się przyjaciółmi. Pewne moje zachowania ona chyba źle odczytała i pewnego dnia usłyszałem propozycję chodzenia. A mi nie o to chodziło. Jakoś odłożyłem odpowiedź, co już ją pewnie ubodło, a teraz muszę powiedzieć „nie”, bo dla mnie chodzenie w naszym wieku jest zabawą, która mnie nie pociąga. Tylko martwię się, że ją za bardzo uraziłem, że się obrazi, a mi na niej naprawdę zależy. A jak sobie coś zrobi? Głupio mi, że ją zawiodłem.
13-latek
Pomyśl o skutkach
W tym roku zaczęłam naukę w gimnazjum. Podoba mi się w nowej szkole, znalazłam dużo nowych przyjaciół. Mam jednak pewien problem. Z podstawówce zawsze byłam piątkową uczennicą, czasami zdarzało się dostać czwórki czy trójki. Teraz, najczęstszymi ocenami są trójki. Znam już wymagania nauczycieli i jestem w stanie nauczyć się do sprawdzianu czy kartkówki, ale brakuje mi motywacji, a że jestem osoba dosyć leniwą, zamiast nauki przesiaduje na Facebooku. Rodzice są źli, a mi trudno ograniczyć komputer. Proszę o jakieś rady, jak dodać sobie motywacji, jak przezwyciężyć lenistwo? Boje się, ze jak tak dalej pójdzie, oceny staną się jeszcze niższe.
14-latka
Portugalczycy chcą grać w Polsce
W polskich klubach występuje obecnie dziesięciu Portugalczyków: Marco i Flavio Paixao grają w Śląsku Wrocław, Bernardo Vasconcelos i Andre Micael w Zawiszy Bydgoszcz, Henrique Nogueira oraz Tiago Targino reprezentują Jagiellonię Białystok, Manuel Curto Zagłębie Lubin, Tiago Lopes ”Rabiola” Piasta Gliwice, zaś Helio Pinto i Orlando Sa stołeczną Legię. Ten ostatni ma za sobą już występ w narodowej reprezentacji Portugalii.
Ta i żadna inna
Zakochałem się na poważnie. Co prawda jestem głęboko wierzący, a ona nie chodzi do kościoła, ale trudno. Wyznałem jej uczucie, ona się zgodziła na chodzenie, ale bardzo szybko uznała, że to nie dla niej. Powiedziała, że to nie ma sensu, że ona nie chce jeszcze chłopaka. Ale ja nie odpuszczam, robię jej propozycje każdego dnia, wysyłam SMS-y i staram się jak mogę. Bo ja czuję, że jesteśmy dla siebie. Co jeszcze mogę zrobić?
14-latek
Przestrogi licealistki
Wszystko zaczęło się na początku gimnazjum. Zawsze byłam szczupła, wręcz chuda, ale wtedy chciałam być ciągle w centrum uwagi, zauważona, doceniona, podziwiana, we wszystkim najlepsza. Już wtedy wiedziałam, że nie mogę taka być, ale podświadomość, uczucia, o wszystko było ode mnie silniejsze. Wpadłam na pomysł: anoreksja. Pomyślałam, że kiedy będę ją mieć, to ludzie będą się nade mną rozczulać, a ja będę z tego powodu przeszczęśliwa. To była początkowo największa motywacja, która gdzieś miała też swoje odnośniki, rozgałęzienia, powody mniejsze lub większe. Z czasem jednak musiałam stawać się bardziej wiarygodna. Odeszły słodycze, zaczęłam liczyć kalorie. Chudłam szybko, bo organizm był bardzo młody, dużo się ruszałam, szło gładko. Robiłam to wszystko oczywiście bardzo na pokaz. Potem pojawiły się jakieś pierwsze wyrzuty sumienia, postanowiłam z tym zerwać.
Nie chcę być sam!
Mam problem bo teraz wszyscy chodzą, a ja prawie jedyny sam. Cały czas mówię, że to dobrze itp. ale jak tylko takie słowo mówię, to mnie zaczyna boleć serce, co jest dla mnie przykre. Zakochałem się w koleżance w 4 klasie i teraz jej wyznałem miłość, ale ona mnie odrzuciła, co było dla mnie ciosem i próbuję hartować serce, ale im więcej mówię o tym, że dziewczyna nie jest potrzebna, tym mnie bardziej boli serce. Nie wiem co mam o tym myśleć
14- latek
