Nosił okulary o grubych szkłach, zza których spoglądały pogodne, nieco zmęczone oczy. Na jego twarzy rysowały się to uśmiech, to poważne skupienie. I wszystkiemu się dziwił – że przyroda jest taka wspaniała, że Pan Bóg taki wielki; dziwił się nawet temu, że sam tak długo żyje. Żartował, że jest „staruszkiem otoczonym pleśnią i grzybami”. Do końca życia wierny Panu Bogu i w Nim zakochany: „Nie spotkałem nikogo piękniejszego niż On” – wyjaśnił w swojej „Autobiografii”.