wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 13418 | WYNIKÓW
Zmień podejście
W czasie wycieczki, wychodząc z pokoju, usłyszałam wiwaty koleżanek, że wyszłam i wulgarny komentarz kolegi. Sądząc, że nie słyszę, powiedzieli, co o mnie myślą - sama parę razy w życiu zrobiłam coś podobnego. Od tamtej pory zaczęłam się wycofywać, chować, bać ludzi i rozmowy z nimi. Boję się odrzucenia. Boję się zbliżyć do kogokolwiek, śmielej się zachować, odmówić pomocy, wyrazić swoje zdanie, gdy mam inny pogląd, być szczera, zrobić cokolwiek, czego nie robią inni. Teraz jednak chcę zbliżyć się do dwóch koleżanek, ale jednocześnie boję się tego.
Gimnazjalistka
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
Najpopularniejsze
- Papież Leon wzywa do modlitwy różańcowej
- Aniele Boży, Stróżu mój, Ty zawsze przy mnie stój!
- Grupki w szkole
- Spadające gwiazdy
- Jak zwierzęta witały Pana Jezusa
- Stań się jak dziecko
- Opowieść o świętym synu, Karolu Acutisie
- Frassati: życie bez wiary to nie życie
- Już jest październikowy "Mały Gość"
- Car na rowerze do Rzymu
