wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 19777 | WYNIKÓW
Niepotrzebne gadanie
Przyjaciółka powiedziała coś niepochlebnego o moim chłopaku, a ja mu to niepotrzebnie powtórzyłam. Teraz, po kilku miesiącach, on jej to wytknął. Odpierając jego zarzuty ona wygadała się, że sporo wie o naszych kłopotach, bo jakiś czas temu nie było między nami dobrze i żaliłam się jej. Teraz ona ma do mnie pretensje, że nie trzymam tajemnicy. Przeprosiłam, ale ona ma żal. Chłopak radzi, bym się nie przejmowała, ale jest mi z tym źle.
Nastolatka
Lęk przed rozstaniem
Jeszcze tylko ostatnie miesiące nauki, matura, a potem wyjazd na studia. Wybrałam miasto odległe o 100 km, czyli najbliżej, jak to możliwe. Nie wyobrażam sobie bowiem rozstania z mamą. Miałam cudowne dzieciństwo, piękną młodość. Na rodziców zawsze mogłam liczyć. A mama to moje najlepsza przyjaciółka. Na zakupy lubię chodzić tylko z nią, razem spędzamy wolny czas. Chyba nie dorosłam jeszcze do studiów. Płaczę, gdy o tym myślę, nie wiem, jak sobie poradzę.
Maturzystka
Czy tylko straszą?
W tym roku szkolnym, doszedł do mojej klasy pewien chłopak. Z początku denerwowało mnie, że się przechwala i wszędzie musi być pierwszy. Teraz nawet go polubiłam. Jednak mało kto w klasie go lubi. Dowiedziałam się, że
chłopcy z mojej klasy chcą do niego podejść i porządnie go zbić. Powiedziałam to koleżance, ale ona nawet się tym nie przejęła. Ponieważ ta wiadomość nie jest to pewna, więc na razie nie robię nic.
Piątoklasistka
Wszystko na mnie
Wszystko, co komuś się nie uda, jest na mnie. Ktoś w mojej rodzinie nie dokręci czegoś, czy coś się stanie, to niby moją wina. Gdy wróciłam z kolonii, to mój brat twierdzi, że żałuje, że przyjechałam. Słyszę czasami jak brat i mama rozmawiają o tym, że jestem zła i niedobra. Mam ochotę czasami uciec i nie słuchać tego. Wiele razy mówiłam moim rodzicom, że się źle z tym czuję, ale oni się ze mnie śmiali. Gdy się źle czuję, to muszę iść do szkoły, bo uważają że kłamię. Nie wiem, co ja takiego mam, że jestem gorsza.
13-latka
Malarz malarza
Kiedyś już fałszowałem obraz tego malarza Flandrina – pamiętacie? Wątpię. Większości z Was nie było wtedy na świecie albo było dzieckiem w kolebce. Chociaż może nie, bo kolebki były modne za życia Flandrina – i to właśnie tego, którego fałszowałem, a to nie ten Flandrin, którego na warsztat biorę dzisiaj. Bo tamten był jego ojcem i nazywał się Jean Hippolyte Flandrin. Żeby było śmieszniej, to dwaj bracia jego ojca też byli malarzami: Auguste i Paul-Hippolyte. I co ciekawe też nazywali się Flandrin. Tak więc jeśli zobaczycie gdzieś obraz podpisany „Flandrin”, to nie bądźcie tacy pewni, że wiecie, o którego chodzi.
