wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 5534 | WYNIKÓW
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
Reflksje przed 17 urodzinami
Nie mam sprecyzowanych planów na swoją przyszłość. Wiem, że chcę podjąć się zawodu, w którym będę miał kontakt z ludźmi. Nie chcę narażać mojej rodziny na koszta, dlatego staram się zapomnieć o renomowanych uczelniach. Chcąc odciążyć domowy budżet, wybrałem pobliskie liceum. Mam rodzeństwo i kocham je. Nie rozumiem szufladkowania ludzi i ,,lansu'' na podstawie ukończonych uczelni czy zasobności portfela. Jeżeli będzie się ambitnym, można osiągnąć cel. Nie poddaję się, chcę być dobrym człowiekiem. Nie piję, nie palę, dlatego niektórzy znajomi patrzą na mnie z półuśmiechem. Nie przeszkadza mi to. Zastanawiałem się nad medycyną, ale najbliższy uniwersytet z tym kierunkiem jest daleko, a koszta mówią same za siebie. Mam nadzieję, że odnajdę swoją drogę. Powierzam się Matce Bożej Częstochowskiej, nie raz ratuje mnie z różnych sytuacji. Ideał ze mnie żaden. Dostałem wiele: mam kochającą rodzinę, która chce mojego dobra. Mam nadzieję, że odkryję swoje powołanie do zawodu.
17-latek
Z czego zrezygnować?
Gram na instrumentach, tresuję psa, czasami piszę powieść, gram na komputerze (zauważyłam, że niewiele brakuje mi do
uzależnienia) i chodzę do stajni, gdzie zajmuję się końmi. Chciałabym także się nauczyć na nich jeździć, ale moi rodzice się na to nie zgadzają. W szkole uczę się bardzo dobrze, ale idzie mi (powoli) coraz gorzej. Rodzice chcą mi zabronić spotkań ze zwierzętami (uważają, że cały czas o nich myślę - tak samo jak o grach i dlatego opuszczam się w nauce), a ja bardzo je kocham i wolę ograniczyć dostęp do komputera. Co do ćwiczeń na instrumentach, także się opuszczam, a moi rodzice nie mają dużo pieniędzy i coraz częściej mówią, że mało ćwiczę i wypiszą mnie ze szkoły muzycznej. Muzyka jest moją drugą miłością obok książek i zwierząt. Pomijam problemy z moimi rówieśnikami z klasy, bo takie też mam.
Co mam zrobić? Proszę o dobrą radę.
Gimnazjalistka, 14 lat
