wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 2193 | WYNIKÓW
Zgubna nienawiść
Nienawidzę szkoły. Nie lubię ludzi, nie lubię nauczycieli, nie lubię czuć się olewana i w głębi duszy nie lubię być sama. Ale często jestem. Nie potrafię wpasować się w tłum ludzi. Moje dwie dobre koleżanki integrują sie z cala klasą, ale ja nie potrafię. Zawsze cicha, słodka, nieśmiała, niezdarna, bezgranicznie miła, ustępliwa. Chciałabym być bardziej śmiała. Nienawidzę swojego wyglądu. Uważam, że jestem za gruba i brzydka. Jest w klasie chłopak, o którym nie umiem przestać myśleć. Piszemy trochę. On jest dla mnie bardzo miły. Ale on jest miły dla każdej. Dla wszystkich. Wierzę w Boga, ale nie jestem dobrą katoliczką. Jedyna osoba, która wierzy we mnie i moja wiarę to ksiądz- katecheta. Chcę coś zmienić.
Gimnazjalistka, kl. III
Refleksje samotniczki
Jestem typem samotnika. Od dziecka lubiłam bawić się sama. Często słyszałam: "czemu nie pójdziesz do dzieci? czemu nie pobawisz się z koleżanką?". I szłam, bawiłam się z dziećmi, ale jeśli miałam okazję, czmychałam w jakiś kąt, gdzie za towarzyszkę zabaw służyła mi moja wyobraźnia. Nie pamiętam, żebym nudziła się sama ze sobą. I tak jest do teraz- nawet jeśli nic aktualnie nie robię, to zawsze nad czymś się zastanawiam, o czymś rozmyślam. Tymczasem panuje jakieś straszliwe parcie na posiadanie znajomych, towarzystwa, na zabawę. Pod koniec gimnazjum dałam sobie wmówić, że to moja wyłączna wina, że nie posiadam dużego grona znajomych, że nie wychodzę często, nie bawię się i nie imprezuję- co więcej, że to jest czymś wielce nagannym i powinnam "czym prędzej to zmienić, żeby nie być dzikusem!". A bycie dzikusem jest nielegalne.
Chaos w głowie
Wieczorami, gdy podsumowuję dzień, to mam chaos w głowie i potem nie potrafię zasnąć. Mieszają się obrazy moich koleżanek, coraz ładniejszych i zgrabniejszych. One wszystkie mi się podobają. Ostatnio chyba K. jest na pierwszym miejscu. Jest piękna, ale też złośliwa i bardzo leniwa. Kompletnie się nie uczy, zero ambicji, nie przyjmuje oferty pomocy. Wiem, że chciałaby rozbić paczkę moich pozostałych koleżanek, z których każdą bardzo lubię. Najgorsze, że A. jest przekonana, że tworzymy parę. Owszem, lubię ją trzymać za rękę, cmoknąć w policzek na powitanie, objąć, ale K bardziej mi się podoba. Ze szkoły najchętniej wracam z inną koleżanką, która jakoś dziwnie na mnie spogląda. Gubię się w tym wszystkim, niby chciałbym mieć dziewczynę, ale którą? Chaos w głowie bardzo mnie męczy.
Gimnazjalista
Rozkrzyczana rodzina
W mojej rodzinie wszyscy krzyczą. Tylko ja jestem cicha, potrzebuję spokojnych i długich rozmów. Nie w domu, gdzie wszyscy wrzeszczą. Mama nigdy ze mną nie rozmawia, tylko ciągle zakazy i pytania o szkołę, o zadania. Tak bardzo potrzebuję dostępu do Internetu, ale mam go bardzo ograniczony, nie potrafię wywalczyć więcej, bo rodzice zaraz krzyczą. Moje krzyczące rodzeństwo swoje wywalczy, a ja nie.
Gimnazjalistka
Oczekiwanie z zaufaniem
Niezmiernie cieszę się, że jestem osobą wierzącą i że potrafię się do tego przyznać. Wiara to ważny element mojego życia, ale dzisiejsi chłopcy tego nie doceniają, wolą dziewczyny chude, piękne, zdolne do wszystkiego, ubierające się tak jakby krawcowej materiału zabrakło na sukienkę. A te dziewczyny, które są wartościowe, tak naprawdę są pomijane. Pogodziłam się już z tym, że chłopaka mieć nie będę, ale czasem przychodzą takie momenty, że tak strasznie chciałabym mieć tę drugą połówkę i to mnie także strasznie denerwuje. Chciałabym móc wstrzyknąć sobie taki gen, który pozwoli mi przestać tego pragnąć. A ponieważ tego nie mogę, to została mi jedynie modlitwa o dobrego chłopaka. Jeśli jest mi on pisany, to sam się znajdzie, natomiast jeśli mam być sama, to będę bo na siłę nie chcę się uszczęśliwiać. Dlatego codziennie rano proszę Boga o to, żeby realizował się Jego plan wobec mnie każdego dnia.
Licealistka
