wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 7192 | WYNIKÓW
Deska ratunku
Moja mama jest władcza, nikomu nie przyznaje racji. Często się kłócimy, potem dostaję szlaban na komputer Chciałbym zarobić na laptopa, ale mi się nie udaje znaleźć pracy. Kolejny problem to dziewczyna, która mnie odrzuciła, bo mieszkamy daleko od siebie, poza tym niedawno chłopak ją rzucił i nie chce znowu cierpieć. Do tego nie radzę sobie z buzującymi hormonami, co też mnie dołuje. Chciałbym uciec albo skończyć życie, za bardzo mnie to wszystko przytłacza Szukam deski ratunku…
16-latek
Wahania
Słuchałam rekolekcji o powołaniu. Uspokoiły mnie. Ale potem wysłuchałam świadectwa pewnego księdza . Mówił, że od zawsze czuł powołanie do bycia osobą konsekrowana, tylko na wiele sposobów próbował to zagłuszyć i wmówić sobie, że to nieprawda. Tutaj właśnie zaczynam się martwić. Od zawsze czuję, że powinnam być siostra zakonną i boję się, że w moim przypadku jest tak samo. Chcę działać zgodnie z wolą Boga. Wiem, że wtedy będę szczęśliwa. Mimo to jednak boję się i nie chcę , żeby moim powołaniem było bycie osobą konsekrowana. Moje myśli mnie rozrywają. Nie wiem, co mnie czeka. Nie umiem nie myśleć i nie czekać na chłopaka, a z drugiej strony nie chcę tego robić. Wiem, że Bóg nie chce nic na siłę i chce mojego dobra. Wiem, że moje odczucia, to nie jest dowód, że Bóg ma taki plan. Ja nic nie wiem.
Zagubiona Gimnazjalistka
Oddaj problem Bogu
W moim uczuciu nie ma euforii. Nie emocjonuję się, gdy wiem, że go spotkam. Ale brakuje mi go, gdy go nie widzę. Znamy się pół roku i od pół roku nie potrafię się z nim pożegnać po spotkaniu czy rozmowie na fb. Jestem dobrej myśli. Od drugiego spotkania mamy ustalone, że codziennie odmawiamy za siebie "Pod Twoją Obronę" - za naszą relację i za to żebyśmy znaleźli swoją miłość. Czy to my - nie wiadomo. Muszę póki co nauczyć się żyć z tą niepewnością. Co będzie dalej, czas pokaże
Studentka
Pretensje do radosnych
Bardzo chcę żyć zgodnie z Bożymi nakazami. Nie wiem dlaczego, ale wesołe zachowanie różnych osób wydawało mi się niewłaściwe. Miałam do nich pretensje, że za dużo się śmieją, że tak nie można, szczególnie na spotkaniach oazowych. Mocno jednemu wesołkowi dokuczyłam. Potem zastanowiłam się, doszłam do wniosku, że to błąd, przeprosiłam. Ale mam mętlik w głowie.
Nastolatka
Najpopularniejsze
- Jak zyskać odpust za zmarłych?
- Bądź hojny z serca
- Załącznik #9471725
- Roraty 2025: Z papieżem Leonem czekamy na Jezusa
- Dołącz do dzieci z całego świata
- Różne pożegnania
- Polacy zadecydowali. Od 2026 tylko czas letni
- Jesteśmy jak naczynia połączone
- Na ratunek duszom - już jest nowy numer
- Dzieci idą do nieba
