wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1143 | WYNIKÓW
Koniec królowania
Mamy w klasie koleżankę, która wszystkim dokucza. Czasami wydaje nam się, że uważa się za królową, np.: każe mam otwierać swoje książki, nie oddaje nam rzeczy, które pożycza, a jak nie chcemy jej czegoś dać, to od razu skarży pani. Poza tym ciągle się z kimś kłóci o byle co. Śmieje się ze wszystkiego, co tylko zrobimy. Zawsze kiedy robimy coś w grupie, wywyższa się i wszystko musi być po jej myśli. Ostatnio na WF-ie bardzo nakrzyczała na jedną z dziewczyn, bo nie złapała piłki, choć się strasznie starała. Mamy tego dość!
Piątoklasistki
Bez jedzenia człowiek przeżyje 40 dni. Bez wody tylko kilka dni.
Zaspany, ledwie przytomny idziesz rano do łazienki, odkręcasz kran i... kap, kap, kap... Koniec. Nie ma wody! Panika. Biegniesz do kuchni. Tam zawsze stoi czajnik wodą. No dobrze, zęby umyte, oczy też, ale na herbatę... nie ma już ani kropli. Pewnie każdemu nie pierwszy i nie ostatni raz coś takiego się zdarzyło. Ale zawsze jeszcze jest wyjście awaryjne. Choćby takie, że w sklepie możemy kupić wodę mineralną.
Bez zobowiązań
Pod koniec wakacji napisał do mnie chłopak, świetnie nam się pisało. Postanowiliśmy się spotkać. Było miło. Od początku dawał mi do zrozumienia, że nie szuka dziewczyny, że traktuje mnie jak przyjaciółkę, ale ja z czasem nastawiałam się na coś więcej. Na początku również powtarzałam sobie, że to tylko luźna znajomość, ale jego czułość, całe zachowanie sprawiło, że inaczej o nim myślałam i byłam pewna, że on czuje to samo. Wreszcie miałam chłopaka, do którego mogłam się przytulić, wyjść z nim. Przymykałam oko na swoje zasady, byle go utrzymać. Nagle zaczęły się jego uniki, więc wylałam swoje żale. Przeprosił i powtórzył, że nie chce dziewczyny, że zgadza się na przyjaźń i już nie będzie czułości. Ale ja tak wcale nie chcę. Nie chcę go też zranić rozstaniem, ale też sama nie chcę się męczyć z ciągłym napływem myśli.
17-latka
Bez przesady
Tak go zniechęcałam, że przestał pisać wiadomości i odzywać się w szkole. Nie zatęskniłam za jego towarzystwem, wreszcie poczułam ulgę i jakiś wewnętrzny spokój. Dopiero dzisiaj zrozumiałam, jaka byłam egoistyczna i niesprawiedliwa. Poczułam się naprawdę podle i dopiero to sprawiło mi prawdziwą przykrość. Czuję, że jestem mu winna przeprosiny. Boję się, że on może je odebrać jako wyznanie. Chciałabym znów rozmawiać z nim jak z dobrym kolegą.
Licealistka
Najpopularniejsze
- Te dzieci widziały Maryję
- Historia Jonasza
- Mamy do Mamy
- Już jest październikowy "Mały Gość"
- Święty mistyk, spowiednik i stygmatyk
- Polscy motorniczowie wicemistrzami świata
- Dołącz do dzieci z całego świata
- Milion dzieci modli się na różańcu
- Andrzej Pluta. Ojciec czy syn?
- Papież podziękował za życzenia urodzinowe
