wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 1815 | WYNIKÓW
Wiele sprzeczności
Zaczęłam oddalać się od klasy, nie mam z nikim kontaktu, nie interesuje mnie gg ani telefon, którego nie doładowuję. Nie wychodzę na wioskę, chyba, że do kościoła i do sklepu. Jak przekonać koleżanki, że Bóg jest na pierwszym miejscu, ale jestem też jak inne nastolatki, potrzebuję kontaktów?
Zagubiona
Nieudane, samotne wakacje
Jestem osobą głęboko wierzącą i mam wrażenie, że z tego powodu samotna. Tak było w czasie roku szkolnego, tak jest też teraz. Nieudane są moje samotne wakacje. Z powodu sytuacji finansowej rodziców nigdzie nie wyjeżdżam. Czytam „Jeżycjadę” Musierowicz i przykro mi, tak inne jest życie bohaterek jej powieści.
Licealistka
Żeby mama mnie rozumiała...
Mój brat również mnie wpędza w kompleksy. Chcę dogadać się z mamą. Myślę o sobie jak najgorzej, że jestem grubą świnią (co zresztą skutecznie potwierdza moja matka np. mówiąc, żebym tyle nie żarła). Jestem raczej skryta i nie lubię opowiadać o przeżyciach, wolę kiedy inni się domyślają o co chodzi, ale również matka mi nie pomaga, bo albo twierdzi, że sobie coś wymyśliłam, albo, że to nastoletnie fochy, bo woli wierzyć stronom internetowym niż mi.
13-latka
Stoję i milczę
Nadal często zdarza mi się powiedzieć coś głupiego. Stoję z boku i nie odzywam się, nie spotykam z dziewczynami, bo jestem inna. Nie mam z nimi o czym rozmawiać. Stoję koło nich i milczę, bo nie wiem, co powiedzieć, co by je zainteresowało. Tutaj to ze mną jest problem. No i nie mam żadnej pasji.
Nastolatka
Bogactwo zainteresowań
Był czas, że interesowałam się mitologią grecką i wszystkim się to podobało. Potem zaciekawiła mnie Japonia, jej mitologia i od tego czasu zmiana- ludzie się tego boją. A ja jestem głęboko wierząca i nie zamierzam zmieniać wiary. Chociaż pod wpływem lęku animatorki już sama się zastanawiam, czy to dobre...
Nastolatka
Wielkie zmiany
Wymazuję z mojego umysłu ciągłe poczucie zagrożenia, nastawienia na coś złego. Staram się dobrze myśleć nie tylko o sobie, ale także o innych; wyzbywam się sceptycyzmu; otwieram na ludzi i wydarzenia! Jeśli coś mi się nie udaje, nie krzyczę w duchu: co ze mną nie tak? Mówię sobie, że są różne okoliczności, uśmiecham się i czekam, aż będzie lepiej. Powoli, powoli wyzbywam się potrzeby uznania innych, coraz bardziej wierzę w swoje możliwości. Nie czuję strasznego, chorobliwego wstydu, który często pojawiał się nieświadomie, a ja bezwiednie poddawałam się jego ciężkiej mocy.
Studentka
Czas oczekiwania
Należę do wspólnoty i poznałam na wakacjach tej wspólnoty dwóch chłopaków. Niestety, jeden z nich nie chodzi na spotkania grupy, które są w ciągu roku. Drugiego, który mi się podoba, jest wartościowy, wierzący i mądry wstydzę się prosić o kontakt (wiem z doświadczenia, że trzeba być delikatnym i raczej robić tak, żeby się nie domyślił, że bardzo go lubię, bo wtedy się onieśmieli.
Proszę o poradę w sprawie kolegów, co robić?
12-latka
Najpopularniejsze
- Wypisz dziecko z edukacji zdrowotnej
- Wyślij z nami kartę urodzinową dla Papieża
- Uczcie się, pracujcie i kochajcie jak Jezus, Nauczyciel i Przyjaciel, który zawsze idzie obok.
- Katowice mają nowego arcybiskupa
- Mały Gość 9/2025
- Znajduję Boga kiedy tylko chcę Go znaleźć
- "Obejmując z woli Narodu urząd Prezydenta"
- Szybsze jest zdrowsze
- Co czwarty bocian świata gniazduje w Polsce
- Papieżowi brakuje prowadzenia samochodu
