wyszukiwanie zaawansowane > WYSZUKIWANIE | 4799 | WYNIKÓW
Nie rozumiem siebie
Spotykam się z dobrym i wartościowym chłopakiem. Rozumiemy się, jest wesoło lub romantycznie, on uczciwy, odpowiedzialny, opiekuńczy, bardzo się stara. Kompletnie nie rozumiem siebie, dlaczego spoglądam z zaciekawieniem na innego, który mnie zaczepia, jest raczej bezczelny, mało o nim wiem, a to co słyszę, nie brzmi ciekawie. Niestety, zdarza mi się z nim flirtować. Nie wiem, czy zerwać z chłopakiem, którego chyba kocham, czy zaczynać coś z tym drugim, którego mało znam.
Licealistka
Dobrze sobie radzisz
Pewien chłopak, w którym byłam zauroczona, przyglądał mi się i się uśmiechał. Niestety, był to uśmiech cwaniaka, jakby miał poczucie wyższości i myślał, że może mieć każdą dziewczynę. Przeanalizowałam sobie to wszystko dokładnie i zauroczenie przeszło mi błyskawicznie. Inny kolega wciąż się na mnie gapi. Irytuje mnie to tak bardzo, że nie mam już ochoty chodzić przez to szkoły. Mam też podejrzenia, że kilku chłopaków niby się kręci koło mnie, ale tylko po to, by mnie potem wyśmiać, bo wiem, z kim się przyjaźnią. Co robić.
Nastolatka
Czy ja z tego wyrosnę?
Cokolwiek bym robiła, z kimkolwiek się spotykała, już nic nie daje mi takiej radości, jak kiedyś. Cały czas czuję, że do szczęścia po prostu czegoś mi brakuje. Mam pełną, kochającą się rodzinę, jestem zdrowa, oceny też niczego sobie. Wiem, powinnam doceniać, powinnam się cieszyć. Bo wszystko właściwie w porządku. Wszystko prócz stanu psychicznego. Znajomi palą zioło, a smutki zapijają tanim winem. A ja nie potrafię, jakoś po prostu wolę cierpieć, niż się czymś odurzać i udawać, że wszystko OK. Są chwile, w których czuję się szczęśliwa. Ale jedna taka chwila na
kilkadziesiąt złych chwil, to jak kropla na oceanie. Chciałabym wierzyć, że to wina hormonów, że ja z tego wyrosnę. Ale czy na pewno? Niech mi Pani pomoże.
15-latka
Ciesz się tym, co jest...
Zakochaliśmy się w sobie podczas drugiego wspólnego wyjazdu oazowego. Wyznanie uczucia to była cudowna chwila. Zostaliśmy parą. Przytuliliśmy się, pocałowaliśmy w policzek. Pokochałam go jeszcze mocniej. On jest wspaniałym chłopakiem. I chociaż widzę jego wady to i tak go kocham. Ale co będzie z nami? On mieszka około 100km ode mnie. Codziennie piszemy ze sobą. Ale co będzie kiedyś? Boję się, że może przestanie mnie kochać albo coś innego się wydarzy. Naprawdę go kocham.
12-latka
Najpopularniejsze
- O Frassatim „Mały Gość” pisał już prawie 90 lat temu
- My już wysłaliśmy kartę do Papieża, a wy?
- Kiedy wspominać będziemy świętych Acutisa i Frassatiego?
- Nasz Bóg nas słucha
- Uśmiechnij się do kogoś, kogo nie lubisz
- Zawsze pamiętajmy o Jezusie
- Katowice mają nowego arcybiskupa
- Wyślij kartę urodzinową papieżowi Leonowi
- Papieżowi brakuje prowadzenia samochodu
- Wypisz dziecko z edukacji zdrowotnej
