Inna

Nastolatki to najbardziej nietolerancyjna grupa wiekowa. Nawet w dużych miastach, gdzie nic nikogo nie dziwi, nastolatki są koszmarnie nietolerancyjne i chcą, by wszyscy wyglądli tak samo, lubili to
samo, zachowywali się tak samo.
W moim mieście jest nawet niegdzie niepisany podział liceów ze względu na modę i zachowanie.
Na szczęście to nie trwa długo, to mija w czasie studiów.
Teraz spokojnie przeczytaj moje uwagi:
1. Trudno mieć w życiu wszystko, to się nie zdarza. Wciąż dokonujemy wyborów. Jeśli masz swoje pasje, swoje życie pełne marzeń i myśli- to jest już wielki skarb, niedostępny wielu rówieśnikom. Ich to
złości. Dlatego możesz:
A- być dla nich życzliwa, tolerancyjna, pogodna, łagodna, jak wychowawczyni w przeszdkolu wobec zaaferowanych czymś dzieci. Nie pokazuj pogardy. Zapytaj czasami o miejscowe ploteczki, posłuchaj opowieści o tym, co było na dyskotece, kto sie w kim zakochał. Ich świat jest inny, ale dla
nich jest całym światem.
B- żyć obok nich, żyć dalej w swoim świecie, żyć za murem. Będzie czasami za cicho, za samotnie.
2. Człowiek jest istotą społeczną. Nawet samotnik chce czasami zrozumienia. Przeanalizuj Wasze układy. Pamiętaj, że nigdy nie da sie zmienić innych, że zmienić można tylko siebie.
3. Jesteś perfekcjonistką. Może dlatego chciałabyś być taką idealną uczennicą, która jest sobą, ma swój świat i do tego jest powszechnie lubiana? To jest w zasadzie nierealne. Ludzie nie przepadają za tymi,
którzy nad nimi górują w wielu sprawach i których nie rozumieją. A Ty gorujesz i Ciebie nie rozumieją. Musisz się spokojnie zastanowić, czy wystarczą Ci kontakty w szkole z osobami z innej miejscowości? Czy też coś w soebie zmienisz, trochę ukryjesz, trochę będziesz udawać zainteresowanie i spróbujesz nawiązać w miarę normalne kontaty z kilkoma osobami ze swoje miejscowości.
4. Trzeba odrzucić od siebie pogardę wobec innych, poszukać wszystkich argumentów, które je usprawiedliwiają i jakoś z nimi gadać. A jeśli się nie da, no to trudno, ale wtedy żyjąc obok nie można rozpaczać, że jest się samemu.
5. Musisz spokojnie przemyśleć, jaką linię działania obierasz. Zapewniam Cię, że w pracy też są różne osoby i trzeba umieć z nimi rozmawiać. Lubię życiową mądrość naszych sprzataczek, lubię woźnego, który bez trudu rozwiąże każdy techniczny problem. Staram sie zrozumieć 11-letnie dziewczynki, które uwielbiają Dodę i nie mam prawa gardzić nimi z tego powodu. Tylko bardzo delikatnie i podstępnie mogę im pokazać innych wykonawców.
6. Może pochwal czasami czyjś strój, ale przy okazji powiedz, że lubisz swój styl. Nie potępiaj ich makijażu, ich miłostek, bo one nieświadomie powtarzają wzory lansowane przez kulturę masową. Może kiedys przekonasz się, że różne niby intelektualistki, które poznasz w kolejnych latach, mają też mnóstwo wad.
7. Tylko Ty sama musisz podjąć decyzję, czy dalej będziesz żyła obok nich, czy spróbujesz jakoś
nawiązać kontakkt, nie tracąc nic ze swoich zainteresowań. Już pisałam, że to sie nie stanie nagle, bo oni mają już pewne nawyki.Pomyśl spokojnie, czy w Twojej miejscowości nie znajdzie się chociaż jedna
dziewczyna, z która byś się w miarę potrafiła dogadać. Gdy zrobisz lekki wyłom w murze dzielącym Cię od klasy, to mur wnet runie.
Jestem pewna, że górujesz nad rówieśnikami intelektualnie. Oni jakoś to czują i dlatego atakują, bo czują się jakoś zagrożeni, nie pojmują tej sytuacji. Ale skoro górujesz, to mozesz jakimś fortelem, sposobem zmienić zaistniałą sytuację.
Nie będzie nigdy tak, by wszyscy Cię lubili. Ale trzeba w miarę pokojowo współistnieć. Jako
mądrzejsza pierwsza zacznij okazywać zainteresowanie, szacunek,nigdy nie pogardzaj.
Polecam poczucie humoru. Śmiechem , żartem, dowcipem można załatwić o wiele więcej niż powagą, żądaniami, złością.



Więcej listów:

zadaj pytanie...