Kilka lat temu do wileńskiego hospicjum dla dorosłych przyszła mama. Za rękę trzymała chłopczyka. Miał niecałe pięć lat, był blady i nie miał włosów. – Patrząc mi w oczy, powiedział: „Mam raka. Pomożesz mi?” i zaczął płakać. Wzięłam go na kolana, przytuliłam i też płakałam. Obiecałam: „Pomogę ci” – o początkach powstania pierwszego na Litwie dziecięcego oddziału Hospicjum im. bł. ks. Michała Sopoćki opowiada siostra Michaela Rak, dyrektorka.