Kiedy siostra Bernarda mieszkała jeszcze w Polsce, jako mała dziewczynka, razem z innymi przychodziła do kościoła w środę popielcową wieczorem, aby na mszy ksiądz posypał popiołem jej schyloną głowę. – Nie rozumiałam słów, które wtedy wypowiadał kapłan – wspomina – ale czułam, że trzeba być coraz lepszym człowiekiem.