wyszukiwanie proste > WYSZUKIWANIE | 1159 | WYNIKÓW
Co minęło, nie wróci
Bardzo się ostatnio zmieniłam, nawet trener powiedział, że stałam się poważniejsza. Kiedyś szalałam z koleżanką. Teraz rzadziej się spotykamy, nie organizujemy żadnych akcji, ona nie proponuje wspólnego wyjścia, ma nową koleżankę. Chciałabym, aby wróciły dawne czasy, gdy byłam szalona i beztroska.
Gimnazjalistka
Czy to przyjaźń?
Przyjaźnię się z pewnym chłopakiem od najwcześniejszego dzieciństwa. On uważa, że chodzenie gimnazjalistów nie ma sensu. Muszę się z tym pogodzić, ale jednocześnie jego zachowania są dwuznaczne. Czule mnie wita i żegna, obejmuje, chodzimy za rękę. W dodatku teraz przyjechała do mnie koleżanka i mam wrażenie, że bardzo mu się spodobała. Co ja o tym sądzić?
15-latka
Samotna, słaba, smutna...
Czuję się jak nie ja, nie wiem kim jestem. Odkąd poszłam do liceum męczy mnie to, że nie mam pomysłu na studia czy pracę, kiedy inni często codziennie dążą do tego swojego celu. To chyba działa mi na ambicję. Okropne jest to, że zamiast szukać oparcia zdarza mi się porównywać do przyjaciółek, co budzi u mnie masę złych emocji: zazdrość, złośliwość, obrzydzenie do siebie za to wszystko. Ostatnio nie dzieje się między nami dziewczynami najlepiej, bo każda ma swoje problemy, z którymi nie do końca sobie radzi. Przez to wszystko czuję się bardzo samotna, słaba, niepewna i smutna. Chciałabym znowu naprawdę poczuć się bezpiecznie, szczęśliwie a nie tylko wesoło. Rozmawiałam już o niektórych sprawach z dwoma przyjaciółkami. Jedna z nich czuje się tak samo zagubiona jak ja.
16-latka
Samotna w klasie
Na urodzinach mojej przyjaciółki dziewczyny zaczęły temat, że ja cały czas muszę chodzić do kościoła, że na każdy pierwszy piątek
chodzę do kościoła. Nie mam prawdziwej przyjaciółki. Przyszła do mnie jedna z dziewczyn, zaczęła obgadywać inne, żebym ja ich nie lubiła. Potem im powiedziała, że ja je obgadywałam. Do tego one są bardzo wulgarne. Źle się czuję taka samotna.
12-latka
Wszystko w jednej księdze
Lola wróciła do domu tak zapłakana, że serce mi prawie pękało. Czułem dziwny, obcy zapach i nie pomyliłem się, bo oto wrócili ze szpitala. Ciężkie drzwi przytrzasnęły jej palec wskazujący, więc lekarz kazał go prześwietlić, potem założył usztywniający opatrunek i oto już mogę ją lizać, współczuć, przytulać i pocieszać na wszelkie psie sposoby. Zosi też jest przykro, że siostra cierpi, ale po chwili zaczyna narzekać a to na głowę, a to na gardło. Ona też chce być w centrum zainteresowania.
