Zejście z góry Tabor

Młodość bywa radykalna i ekstremalna. Wydaje się, że bohaterem jest ten, kto ratuje dziecko z pożaru lub odkrywa planetę. Wyjątkowy wydaje się dzień, w którym dzieje się coś na miarę cudu. Tymczasem każdego dnia zdarzaja się cuda codzienności, których kompletnie nie zauważamy. / Poszukaj wiersza Szymborskiej: "Jarmark cudów"/ Obok nas żyje bardzo dużo świętych, a otoczenie nie ma o tym bladego pojęcia. Masz rację, gdy piszesz, że sama musisz dojść do tego. Ale jeśli potrafisz, to już próbuj zastanowić się, że każdy dzień jest wyjątkowy i niezwykły, jest wielkim darem, który powinniśmy dobrze przeżyć. Życie nie może być nieustanną euforią, świętowaniem. Pan Jezus na bardzo krótko wziął apostołów na górę Tabor i pokazał im się w swojej chwale. Byli tak zachwyceni, że nie chcieli już schodzić na dół. Wołali, że im tu dobrze, że zbudują namioty i zostaną. Jednak naszym powołaniem na czas ziemskiego życia jest przebywanie tu i teraz. Dlatego apostołowie musieli zejść, dlatego mamy cudowne momenty na rekolekcjach, podczas Wigilii, czuwania, spotkania oazowego, pielgrzymkowego. A potem trzeba wracać i próbować uświęcic codzienność. A wtedy wiele zależy od nastawienia. Można wykonywać najprostsze czynności ze złością i zniechęceniem, a można się nimi cieszyć. Tylko od Ciebie zależy, czy podejdziesz do codzienności jak do najnudniejszej sprawy, czy rzucisz sie w nią z entuzjazmem i radością. Złość i radość, zniechęcenie i entuzjazm, dziecięca ciekawość świata i młodzieńcze znudzenie tkwią w naszych wnętrzach. Możemy je tam trzymać, a możemy wyciągać wedle naszej woli.
Polecam "Opium w rosole"Musierowicz, znajdziesz odpowiedź na wiele wątpliwości.


Więcej listów:

zadaj pytanie...