Mam problem

Bardzo mi przykro z powodu tego, co Cię spotkało. Wyobrażam sobie, jak bardzo cierpisz. Czu-jesz się skrzywdzona, oszukana, tęsknisz za pieskiem. A jednocześnie masz wyrzuty sumienia, bo złościsz się na dziadka i babcię. Spróbujmy razem uporządkować ten chaos. Przede wszystkim chcę Ci powiedzieć, że masz prawo do takich uczuć. Tak się objawia ból zranionego serca. I jak czasu potrzeba, by zagoiło się skaleczenie, tak czasu potrzebuje serce. Nie śpiesz się i nie zmuszaj do wybaczenia natychmiast. To jest proces, którego nie da się przyspieszyć, ale można sobie pomóc złagodzić ból. Zachęcam Cię, byś opisała to wszystko, co czujesz i myślisz o tej sytuacji. Przelanie na papier tego, co się w nas kotłuje, przynosi ulgę. Podobnie jak rozmowa z kimś zaufanym, kto nas wysłucha i przytuli, pozwoli się wypłakać i po prostu będzie przy nas. Nazywanie swoich przeżyć porządkuje to, co się w nas dzieje, i pozwala spojrzeć na sytuację z boku. Gdy przetoczy się największa burza, gdy tęsknota za pieskiem będzie nieco mniejsza, złość na dziadków nie będzie tak paląca, zachęcam Cię do rozmowy z nimi. Gdy rządzą nami emocje, możemy zranić słowami, powiedzieć coś, czego potem będziemy żałować. Opowiedz im, jak wielką Ci przykrość zrobili, oddając pieska i nie pozwalając się z nim pożegnać. Mów, co czujesz, ale staraj się unikać oskarżających słów. Zapytaj, dlaczego tak zrobili. Poznanie motywów drugiej strony pomaga złagodzić gniew. Jestem pewna, że dziadkowie chcieli dla Ciebie jak najlepiej. Spójrz na to z ich perspektywy. Chcieli spełnić Twoje marzenie i kupili pieska. Zajmowali się nim z miłości do Ciebie. Niestety w życiu nie wszystko łatwo się układa. Myślę, że im też było trudno, bo widzieli jak się do niego przywiązałaś. Postaraj się pomyśleć, co oni mogli czuć, gdy znaleźli się w tej sytuacji. Na pewno nie chcieli sprawić Ci przykrości. Pamiętaj, że Cię kochają. Takie spokojne przemyślenie całego zdarzenia powinno Ci też pomóc podjąć decyzję o przebaczeniu. Bo przebaczenie to decyzja, a nie uczucie. Świadomie wybierasz, że nie będziesz pielęgnować w sobie gniewu i niedobrych myśli. To nie znaczy, że masz zapomnieć i na siłę powstrzymywać płacz. Ale za każdym razem, gdy poczujesz żal czy złość, postaraj się skupić na spokojnym oddychaniu. Mów sobie: „Dziadek mnie kocha i chciał dla mnie jak najlepiej. Wybaczyłam mu i nie chcę już źle o nim myśleć”. Zacznij wspominać radosne chwile z dziadkiem, to, co zrobił dla Ciebie dobrego. Czas leczy rany. Z niedługo to już nie będzie tak bolało. A rozpamiętując nieustannie krzywdę, będziesz sama siebie ranić. Wierzę, że znajdziesz w sobie siłę, aby wybaczyć. Spójrz w swoje serce i zobacz tlącą się tam miłość do dziadka i babci. Niech ona będzie dla Ciebie źródłem tej siły. Bardzo mocno Cię przytulam.