Gdzie jest niebo? Na... Cerkwie Łemkowskie

Podobno przybyli na nasze tereny już w średniowieczu razem z plemionami pasterzy wędrujących z ziem obecnej Rumunii. Mieszali się z miejscową ludnością ruską i częściowo przejmowali ich zwyczaje, kulturę i język. Dlatego Łemkowie nazywali siebie „Rusnakami” i bardzo dbali o swoje tradycje i język. Hodowali owce, uprawiali ziemię. W większości byli wyznania prawosławnego. Łemkowszczyzna usiana jest kamiennymi krzyżami i kapliczkami. Dzisiaj najwięcej Łemków, którzy identyfikują się z własną grupą etniczną, mieszka w Małopolsce (okolice Krynicy i Gorlic) i na Podkarpaciu (okolice Komańczy i Sanoka). W pobliżu Krynicy-Zdroju istnieje szlak cerkwi łemkowskich z charakterystycznymi cebulastymi kopułami, ciągnący się przez malownicze tereny Beskidu Sądeckiego. Część świątyń jest drewniana, część murowana. Wszystkie skierowane są na wschód. W środku znajduje się ikonostas, przed którym podczas nabożeństwa gromadzą się wierni, a za który wejść może tylko duchowny. Do cerkwi często przylega niewielki cmentarz otoczony kamiennym murem. Zwykle wokół świątyni sadzono potężne drzewa – najczęściej siedem lip. Cerkwie łatwo dostrzec z daleka, bo przeważnie budowano je na wzniesieniach.