Pogoda w górach była paskudna. W powietrzu wisiał deszcz. Siedziałem z kolegą na wierzchołku Skrajnego Granata, na wysokości ponad dwóch tysięcy metrów nad poziomem morza. Gapiliśmy się, jak wiatr przewala chmury przez grań. – Wacek, może zaczniemy schodzić? Zaraz nas zleje – zaproponowałem po dwudziestu minutach. – Jeszcze chwila – usłyszałem.