Bitwa Warszawska

Mimo odzyskania niepodległości Polska musiała walczyć o swoje granice i o utrzymanie wolności. Dramatyczne boje toczono na wschodzie. 14 maja ruszył sowiecki Front Zachodni pod dowództwem Michaiła Tuchaczewskiego. Natarcie zostało jednak odparte, ale na południe frontu, na kierunku na Lwów, z Kaukazu, Rosjanie przerzucili 1 Armię Konną Siemiona Budionnego. 5 czerwca ta wielka jednostka przełamała polską obronę i ruszyła na polskie tyły. Pod naporem wroga rozpoczął się wielki odwrót całego Wojska Polskiego. Do końca lipca 1920 roku linia frontu zatrzymała się przed Lwowem, i na przedpolach Warszawy. W tych ciężkich chwilach społeczeństwo pokazało piękną postawę. Ochotnicy masowo garnęli się do wojska, a ludność gotowa była walczyć do końca. 13 sierpnia rozpoczęła się Bitwa Warszawska. Sowieci ruszyli do generalnego szturmu na Warszawę. Walki były niezwykle zacięte, a sam podwarszawski Radzymin pięć razy przechodził z rąk do rąk. W czasie dramatycznych walk, kilkaset kilometrów dalej, nad rzeką Wieprz, szykowały się, wycofane na rozkaz Piłsudskiego z frontu, polskie oddziały. Ruszyły rankiem 16 sierpnia na słabą sowiecką Grupę Mozyrską. Przeciwnik był zupełnie zaskoczony. Oddziały Armii Czerwonej znalazły się w potrzasku. Polska Grupa Manewrowa z łatwością wyszła na ich tyły, zmuszając do panicznego odwrotu. 4 armie rozbito, a jedna ratowała się ucieczką do niemieckich Prus Wschodnich. 31 sierpnia w ostatniej w historii wielkiej bitwie kawalerii pod Komarowem, pokonano armię konną Budionnego. 18 marca 1921 roku w Rydze podpisano pokój. Bolszewikom nie udało się wzniecić rewolucji w Europie, a Polska w końcu była wolna.