Najstarsze metro świata

Dla jednych cud techniki, z niepowtarzalnym klimatem. Bez niego Londyn nie byłby taką metropolią jak dziś. Dal innych duszne, przestarzałe i zatłoczone. Dopiero te dwie opinie opisują czym jest Londyńskie Metro, zwane underground lub po prostu The Tube.

Podziemna kolej Londynu jest też najbardziej rozbudowanym systemem i jednym z najbardziej tajemniczych. Jest tu mnóstwo nieużywanych linii, niedokończonych lub zamkniętych stacji. Nie ma do nich wstępu ale co pewien czas ą organizowane wycieczki miłośników. Wtedy z ciemności i kurzu wyłaniają się dawne dekoracje ścian, reklamy sprzed 30, 40 lat. Perony na których od bardzo dawna nie zatrzymał się żaden pociąg, dawne urządzenia, pamiątki po kwaterach głównych z czasów wojny czy stacjach przerobionych na schrony w czasie nalotów na Londyn w 1940 roku. Zapomniane stacje powstały z kilku powodów. Po pierwsze gdy budowano metro każda linia była planowana przez inną firmę. Przez to gdy metro połączono w jeden organizm okazało się, że na jednym skrzyżowaniu stoją dwie lub nawet trzy stacje. Nieopłacalne trzeba było zamknąć.

Ale metro to nie tylko historia. Cały czas trwa budowa nowych elementów i unowocześnianie starych linii. Codziennie z Tube korzystają miliony ludzi śpiesząc do szkoły, pracy na zakupy. Co kilka minut na każdej stacji rusza do ciemnego tunelu kolejny pociąg w charakterystycznych barwach białej, czerwonej i niebieskiej. Przy peronach można spotkać także kultowe już dziś zdanie "Mind the gap", czyli uważaj na szczelinę pomiędzy pociągiem, a krawędzią peronu.  

  Trochę danych:

    Całkowita długość: 408 km
    Ilość linii: 12
    Ilość stacji: 272
    Pasażerów rocznie: 976 mln
    Schody ruchome: 412
    Windy: 112
    Data otwarcia: 10 stycznia 1863
    Najszybsza linia: Metropolitan line (max. 96 km/h)
    Najstarsza linia: Metropolitan line (1863)
    Najnowsza linia: Jubilee line (1979)

Mimo że metro, jak też jego nazwa, underground, kojarzy się z podziemiami, to ponad połowa linii biegnie po powierzchni. Łączy dalekie dzielnice Londynu ze ścisłym centrum. Głównie w tzw. City, czyli centrum kolej rzeczywiście porusza się pod ziemią. 

W The Tube istnieją dwa rodzaje linii. Pierwsze były budowane metodą odkrywkową. Oznacza to że wzdłuż ulicy wykopywano wielki rów. Na jego dnie układano tory, całość dookoła przyszłego tunelu zabezpieczana była betonem i zasypywana ziemią. Druga technika wygodniejsza, ale też i trudniejsza polegała na drążeniu tunelu pod ziemią, trochę jak w kopalniach za pomocą specjalnych maszyn. Te tunele są głęboko pod ziemią, są w kształcie koła a pociągi na tych liniach są niższe i dopasowane do okrągłych tuneli. To właśnie od tych tuneli wzięła się nazwa Tube, czyli rura.

Każda linia metra oznaczona jest odpowiednim kolorem. Dzięki temu łatwo jest się połapać na mapach w skomplikowanym systemie i trafić do odpowiedniego pociągu. Nie jest to w końcu Warszawa z jedną linią lub Rzym z dwiema. Tym samym kolorem co linia są też malowane poręcze w wagonikach. Wszystkie linie mają dwa kierunki wschód zachód lib północ południe.