Nie śpiewały – darły sie wniebogłosy

6 milionów płyt, 70 piosenek tłumaczonych na pięć języków: angielski, hiszpański, ukraiński, niemiecki i szwedzki, ponad pięćset koncertów – to wszystko wydarzyło się w jednym zespole w ciągu 10 lat. Dzieci, które śpiewały na początku w „Arce Noego” dziś kończą gimnazjum, liceum albo studiują. Majka Friedrich, Mikołaj Pospieszalski, Kaja Chmiel, Kasia Malejonek i Halszka Starosta opowiadają „Małemu Gościowi” o swej kilkuletniej przygodzie w tym zespole. A Robert „Lica” Friedrich wspomina początki „Arki Noego”.

Robert "Lica" Friedrich
fot. HENRYK PRZONDZIONO

Jak przebiegały nagrania?
– Dzieci przyjechały do studia. Przyjechali muzycy. Okazało się, że te nasze dzieci nie potrafią za bardzo śpiewać, tylko drą się wniebogłosy, ale za to szczerze, z sercem. Ledwo mówią, ale chcą śpiewać. I nagraliśmy „Nie boję się, gdy ciemno jest”. Pamiętam, że nasza Róża wtedy nie umiała wymawiać „r”. Pierwszy raz w życiu się jej to udało, kiedy miała zaśpiewać zwrotkę „sanki są w zimie, rower jest w lato, mama to nie jest to samo, co tato”. To był początek. A potem poszło szybko: współpraca z „Ziarnem”, teledyski, kolejne płyty, koncerty...

Mówiłeś, że w „Arce” ludzie nie są najważniejsi. Więc co?
– Siłą „Arki Noego” jest to, że piosenki są bardzo ważne, a my je tylko śpiewamy. Nie ma w naszym zespole ludzi niezastąpionych. W tym roku były koncerty nawet beze mnie. Leżałem akurat w szpitalu i też wszystko się udało. Na koncerty ludzie przychodzą śpiewać z nami lub posłuchać, a nie oglądać śpiewających, chociaż – jak się patrzy na „Arkę”, to też można czasem nieźle się z nas pośmiać...

Jakie jest główne przesłanie „Arki Noego”?
– Całe przesłanie „Arki” opiera się na tym, że Pan Bóg jest dobry, jest bardzo dobry i kocha ludzi. Niczego od nich nie wymaga, chce tylko, żeby wrócili do Niego i się Go nie bali. Fajnie to wszystko wymyślił: i dzieci, i rodziców, młodość i starość, życie i umieranie. Mało który zespół podejmuje na przykład temat umierania. A my z „Arką” na każdym koncercie mówimy o odchodzeniu na drugi brzeg. Kiedy umarła moja mama, czyli babcia Basia, to śpiewaliśmy piosenkę „Telefon”, o tym, że choć babcia już nie odbiera telefonu, to jesteśmy przekonani, że wciąż możemy do niej dzwonić w trudnych chwilach, a ona nas słyszy...