Mały Gość: – Zawsze jest z Wami Łucja?
Magda: – Jeździ z nami nawet na koncerty, bo na razie ją karmię, więc nie mogę jej z nikim zostawić. W czasie koncertu Łucja najczęściej śpi. Jest przyzwyczajona do różnych dźwięków. W domu też. A to schody skrzypią, a to ktoś ćwiczy na instrumencie – zupełnie jej to nie przeszkadza

W jednej z piosenek śpiewacie, że „nie bez przyczyny są chłopcy i dziewczyny”. O jakiej przyczynie mowa?
Magda: – U Pana Boga wszystko ma sens. Chłopak i dziewczyna to Jego pomysł. To jedyne właściwe połączenie, w przeciwieństwie do innych „połączeń”, które proponuje świat. Tylko ze związku mężczyzny i kobiety może zacząć się nowe życie. To jest rodzina: mąż i żona, a później dzieci. Taki jest Boży plan i my się pod tym podpisujemy.

Kiedy pierwszy raz zagraliście dla Pana Boga?
Magda: – To było w Filharmonii Krakowskiej w 2000 roku. Na koncert z okazji imienin Jana Pawła II zaprosił nas nieżyjący już Janusz Kotarba, założyciel muzycznego magazynu „RUaH”. To był dla nas przełomowy czas.

Dlaczego przełomowy?
Magda: – Na scenie country odnieśliśmy mały sukces – wygraliśmy konkurs „Country Europa” w Mrągowie. Niedługo potem przestaliśmy grać... country!

Jak to?
Adam: – Kiedy ja dołączyłem do zespołu, okazało się, że moje piosenki są mniej lub bardziej religijne. Bo ja po prostu nie potrafię pisać inaczej. Zaczęła się powolna „rozbiórka” naszego dotychczasowego repertuaru. Nowe utwory graliśmy na countrowych imprezach. Ludzie pukali się w czoło: „Co oni wyprawiają?”. W końcu zrozumieliśmy: nie możemy dłużej udawać kowbojów. Wkrótce spotkaliśmy Janusza i tak się wszystko zaczęło.

Dziś macie już na koncie pięć płyt. O tym marzyliście?
Adam: – A skąd! Zupełnie inaczej wyobrażałem sobie moje życie. I to zawodowe, i to prywatne. Marzył mi się kariera wybitnego instrumentalisty i wszystko, co się z tym wiąże: najlepsze oferty, najlepsze stawki. Dzisiaj gram proste piosenki „na chwałę”. I wiesz co? Dziękuję za to Bogu, bo mam w sercu przekonanie, że to Jego pomysł na moje życie.

Magda: – A ja w ogóle nie miałam poważnych muzycznych planów. Skończyłam szkołę muzyczną I i II stopnia. Choć do tej drugiej zdawałam tylko dzięki pewnemu profesorowi. Kiedyś moja mama czekała na autobus, a w ręce trzymała futerał od gitary. Futerałem zainteresował się profesor z Akademii Muzycznej w Katowicach, gitarzysta, który też czekał na autobus. Przypuszczał, że mama gra na gitarze. A mama w futerale nosiła... zakupy! Tłumaczyła, że ma córkę grającą na gitarze. Ten właśnie profesor zachęcił mnie do zdawania egzaminów. Na tym miałam zakończyć naukę w szkole muzycznej. Nie było mowy o żadnym śpiewaniu. Jak widać miało być inaczej.

Ale jesteś znaną wokalistką?
Magda:– Bardziej czuję się kobietą, żoną i matką niż artystką. Cieszę się, owszem, kiedy gramy koncerty, ale też cieszę się, kiedy mogę posiedzieć w domu. Takie codzienne życie rodzinne jest mi po prostu bliższe. Nie wyobrażam sobie życia w ciągłej trasie koncertowej. Życie rodzinne daje mi najwięcej szczęścia.

Jesteście rodziną od niedawna… 
Magda: – Tak, Adam jest moim mężem, a kiedyś był kolegą z zespołu. To bardzo poważna zmiana. Oboje jesteśmy ludźmi z bagażem bolesnych doświadczeń. Ale te trudności, to też łaska. Niedawno urodziła się Łucja i nasze życie nabrało zupełnie nowego tempa.
Adam: – Kiedy w szpitalu czekaliśmy na narodziny Łucji, miałem wrażenie, że porodówka to takie miejsce, gdzie Bogu najtrudniej się ukryć przed człowiekiem. Tam jak na dłoni widać, jak On działa: życie za życiem... To po prostu niemożliwe, żeby Bóg za tym nie stał!

Ale Wasze dzieci to nie tylko mała Łucja, to jeszcze trójka starszych. Jak to godzicie: rodzina, koncerty, wychowanie potomstwa?
Magda: – Udaje się, choć nie jest to łatwe. Obecnie pracujemy nad nowym materiałem, więc jest jeszcze większe zamieszanie. Adam siedzi na górze, w naszym domowym ministudiu, i komponuje. Potem mnie woła „Chodź szybko, posłuchaj, co zrobiłem...” albo: „Nagraj mi tylko dwa dźwięki...”. A ja mówię: „Nie mogę, bo mam pranie do powieszenia, bo obiad muszę skończyć...” i jeszcze mnóstwo innych spraw domowych. Nasze sesje nagraniowe to naprawdę niezły cyrk.

Adam: – Ale najważniejsze, że jest co robić. Wtedy można nawet zarwać noc albo zapomnieć o śniadaniu. Jak Bóg daje wenę, to nie wolno tego zmarnować. Zresztą niczego co On daje, nie wolno marnować. Jakiś czas po naszym ślubie zorientowałem się, że Pan Bóg dał nam tę nową sytuację nie dlatego, żeby nam było lepiej, ale dlatego, żebyśmy się czegoś nauczyli, powalczyli ze swoim egoizmem i lękiem przed pójściem w nieznane.

A w tym zamieszaniu macie jeszcze siłę na wspólną modlitwę?
Adam: – Modlimy się razem codziennie. Otwieramy Pismo Święte i czytamy fragment. A potem przeważnie zaczyna się rozmowa z dziećmi. To najlepsza chwila, żeby pogadać.

Magda: – Nasze starsze dzieci: Dominika, Tomek i Mateusz zadają mnóstwo pytań. Na każdy temat. Pojawia się problem – jest dyskusja. Myślę, że najgorzej byłoby wtedy, gdyby pytań nie mieli. Nie chodzi tu o wpajanie czegoś na siłę, raczej chodzi o przykład. Choćby taki prosty, jak pójście razem na niedzielną Mszę. Mamy nadzieję, że z Boża pomocą to wszystko będzie kiedyś procentować.

Idealne połączenie
sł. i muzyka: Adam Szewczyk

Ref. Nie bez przyczyny są chłopcy i dziewczyny.
Nie bez przyczyny tak właśnie jest.

Było tak, że dnia szóstego stworzył Bóg Adama,
To historia bardzo stara, chociaż dobrze znana.
Ogarnięty samotnością w końcu Adam zasnął,
Wtedy bardzo dobry Bóg obdarzył go niewiastą.
Ref. Nie bez przyczyny są chłopcy i dziewczyny…
Nagle wszystko zakręcone serce mocniej bije,
Tego nawet zawodowy aktor nie ukryje.
Może nie wiesz, ale jedna tylko jest przyczyna,
Zakochali się po prostu chłopak i dziewczyna.
Ref. Nie bez przyczyny są chłopcy i dziewczyny…
Boży plan jest właśnie taki, są dziewczyny i chłopaki,
Boży plan to plan jedyny są chłopaki i dziewczyny.
Idealne połączenie chłopak i dziewczyna,
Tak to jest że właśnie wtedy życie się zaczyna.
Ref. Nie bez przyczyny są chłopcy i dziewczyny