Nie musisz być taka jak rówieśniczki. Człowiek powinien robić to, co uważa za słuszne. Np wiele Twoich rówieśniczek ma fatalne relacje z rodziną. A do tego wiele rodzin jest chorych, w trakcie rozwodów, awantur. Wielu jest jedynaków lub najwyżej dwójka walczącego ze sobą rodzeństwa. Ty jesteś inna.
Bo masz wyjątkowy i mocny fundament jakim jest rodzina. Oni wolą uciekać z domów, gdzie bywa źle, a Tobie jest w domu dobrze. Dlatego nie widzę nic złego w tym, że lubisz swoje starsze rodzeństwo. To raczej powód do radości i dumy.
Natomiast powoli powinnaś się przekonywać, że nie można być tak ślepo przywiązaną do mamy. Coś musi być tego przyczyną. Spróbuj to sobie jakoś rozumowo wyjaśnić. Może kiedyś w dzieciństwie coś usłyszałaś i źle zrozumiałaś? Czy mama o tym wie? Czy rozmawiacie na ten temat, że jest w Tobie nieustanny lęk?
Z lękiem powoli walcz. Ale bez nerwów. Wymyślaj sobie jakieś krótkie zadania, by być bez mamy przez całą sobotę itd Nie martw się za bardzo tym, że mimo 14 lat masz jeszcze takie obawy. Młodzież rozwija się skokami, pewnie Ty wnet taki skok urządzisz. Takie chęci wychodzenia z domu rodzą się w samym wnętrzu człowieka i pewnie wnet Ciebie opanują.
Podejrzewam, że wiele Twoich koleżanek przesadza w stronę samodzielności, chcą być na siłę dorosłe i dlatego Twoja postawa wydaje się dziwna. Pomyśl, dlaczego się tak o mamę martwisz. Może opisz raz ten lęk, szukaj jego przyczyny, a potem zrób kiedyś próbę i idź do koleżanki nocować.
Uwaga- możliwe, że jesteś typową wrażliwą dziewczyną. Bardzo wrażliwą i delikatną. Widocznie potrzebujesz jeszcze trochę czasu, by przeciąć pępowinę. Narazie odsuwaj się od czasu do czasu na jeden lub dwa kroki.


Więcej listów:

zadaj pytanie...