Drukuj
My już nie beczymy, my się już cieszymy!
Kiedy czytałam Wasze listy do Papieża, które już od jakiegoś czasu przychodzą do redakcji, przypomniała mi się historia 10-letniej dziewczynki ze zdjęcia poniżej, To było to w brazylijskim mieście Salvador. Na spotkanie z Janem Pawłem II przyszło jakieś trzydzieści tysięcy dzieci. Stały w ulewnym deszczu, przemoknięte do suchej nitki. Ale to nic. Na codzień spotyka ich coś o wiele gorszego. Mieszkają na ulicy, zostawione przez rodziców, wykorzystywane przez dorosłych, sprzedawane jak rzeczy.
„Chcę Wam powiedzieć, że wiele znaczycie dla papieża – wołał do nich Ojciec Święty. – Jesteście ważni! Najpiękniejsze jest to, że opiekujecie się innymi dziećmi. Pomagacie sobie. Niechby dorośli postępowali tak jak wy. (...) Nie powinno być dzieci ulicy. Nie powinno być dzieci w zakładach poprawczych i w domach dziecka. Nie może tak być!”.
fot. EAST NEWS/AFP PHOTO/DERRICK CEYRAC
Jeszcze dotąd nikt tak do nich nie mówił. Chyba pierwszy raz w swoim życiu poczuli, że komuś na nich zależy. I wtedy do papieża podbiegła 10-letnia dziewczynka. Całkiem przemoczona. Miała powiedzieć wiersz. Wszystko zapomniała. Wpadła wprost w ramiona Ojca Świętego. Nie potrafiła opanować płaczu. Szlochając jakby mówiła: „Tak, Ojcze, to wszystko prawda, co mówiłeś. Jest nam źle, jesteśmy sami, nikt nas nie potrzebuje. Jesteśmy jak śmieci na ulicach Brazylii”.
Wiem, co znaczy spojrzeć w dobre oczy Ojca Świętego. To zostaje na całe życie. I dodaje sił, kiedy trzeba. To mówi każdy, kto miał szczęście spotkać Jana Pawła II. Teraz nasz papież jest w niebie i może już słuchać każdego. Noście medalik z jego wizerunkiem i mówcie mu o wszystkim. Przecież w niebie kocha nas jeszcze bardziej.
Pozdrawia Was Gabi Szulik
która dziękuje Bogu,
że mogła spojrzeć w oczy Świętemu
Dostępna jest część treści. Chcesz więcej?
Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.