Droga Kasiu.
Bóg jest trochę jak powietrze. Poruszasz się w nim, oddychasz, dzięki niemu żyjesz – ale go nie widzisz. A skoro czegoś nie widać, można w to wierzyć albo nie.
Boga też nie widać. Z tego powodu niektórzy mówią, że On nie istnieje.
– Czemu więc Bóg się nie pokaże? – mogłabyś zapytać. – Wtedy wszyscy by uwierzyli, że On jest.
A ja zapytam: i co z tego? Po co Bogu taka wiara? Nie chodzi o to, żeby ludzie wierzyli, że On jest, tylko żeby wierzyli Jemu. Wyobraź sobie, że Bóg naprawdę się pokaże. Ludzie rozdziawiliby gęby, część pomyślałaby, że ma przywidzenie, część wzięłaby nogi za pas, a reszta po prostu powiedziałaby „aha” i poszła do domu. Po miesiącu wszyscy żyliby dokładnie tak samo jak wcześniej, może tylko co jakiś czas opowiadaliby swoim dzieciom coś w stylu „jak byłem mały, widziałem takie dziwne zjawisko...”.
W pewnej stajni zdechł z głodu koń, bo przez dwa tygodnie nikt do niego nie zaglądał. – A ileż to roboty wejść na górę po drabinie? Tam miał pełno siana! – dziwił się gospodarz. Koń był, siano było. Ale, jak widać, to nie wystarczyło.
Kiedy odczuwasz pragnienie, czy wystarczy ci wiedzieć, że woda istnieje? Nie, musisz się jej napić.
Tak samo wiedzieć, że Pan Bóg jest, to za mało. Diabeł wie to lepiej od nas, a jakoś wcale się przez to świętym nie staje.
Rzeczywiście, są na świecie ludzie, którzy nie wierzą nawet w to, że Bóg istnieje, ale tych jest niewielu. Znacznie więcej jest takich, którzy w istnienie Boga wierzą i nic to w ich życiu nie zmienia. Można powiedzieć, że w ich życiu Boga nie widać. No właśnie – nie widać. A skoro nie widać, to można w Niego nie wierzyć – tak jak w powietrze.