Jadwigi Śląskiej nie wolno mylić z królową Jadwigą. Obie są święte, ale Jadwiga śląska była tylko księżną. Urodziła się około 1176 roku w Bawarii, ale jako młoda dziewczyna wyszła za mąż za księcia Henryka I, zwanego z racji swej pokaźnej brody Brodatym, i zamieszkała z nim w Trzebnicy. Spotkało ją wiele nieszczęść. Patrzyła na śmierć dwóch synów i córki. Po tych rodzinnych tragediach zmieniła swoje życie. Pościła, biczowała się, chodziła boso o każdej porze roku. Kiedyś jej spowiednik podarował jej trzewiki i nakazał, aby je nosiła. Po roku przekonał się, że trzewiki są zupełnie nieużywane. Skarcił ją wówczas za nieposłuszeństwo, ale Jadwiga odpowiedziała skromnie: Ależ ojcze, posłuchałam cię. Oto trzewiki, dane mi przez ciebie, nosiłam je często. Nosiła je, pod pachą! Surowość jej praktyk pokutnych powodowała napomnienia ze strony spowiedników -święta potrafiła nawet chleb mieszać z popiołem i dopiero wtedy go jeść. Na swoim dworze zorganizowała szpitalik, w którym codziennie przyjmowano około trzynastu chorych i kalek. Gdy odwiedzała swoje posiadłości, wchodziła do domów chorych. W czasie głodu rozdawała zmagazynowane ziarno, mięso i sól. Z tych wszystkich powodów była otaczana wielkim szacunkiem.