To był błąd

Zapytaliśmy naszych rozmówców o życiowy błąd oraz próby jego naprawienia.

Karol Okrasa
kucharz

Gdy skończyłem szkołę, maksymalnie poświęciłem się karierze zawodowej. Najważniejsi dla mnie stali się ludzie w hotelu, gdzie pracowałem. Dla rodziny miałem bardzo mało czasu.

To był błąd, bo w domu byłem właściwie bardziej gościem niż mieszkańcem. A moja żona w tamtym czasie musiała wykazywać dla mnie bardzo dużo wyrozumiałości.

Gdy miała urodzić się nasza córeczka Lenka, postanowiłem to zmienić. Zrezygnowałem z dotychczasowej pracy, by cały swój czas poświęcić rodzinie. I tego trzymam się już od dwóch lat.

 

 

 

 

Ewa Czaczkowska
dziennikarka


Kilkanaście lat temu zajmowałam się w gazecie sprawami politycznymi.

Przygotowywałam artykuł o pewnej partii, w której miało dojść do odwołania szefa. W tajemnicy od dwóch polityków dowiedziałam się, co wydarzy się w tej sprawie następnego dnia. I napisałam o tym.

Okazało się, że to wszystko nieprawda, a ja dałam się oszukać. Mój błąd polegał na tym, że nie sprawdziłam tej informacji.

Całkowicie uwierzyłam rozmówcom. Po tym zdarzeniu byłam o wiele ostrożniejsza. Nie chciałam już popełnić tego samego błędu.

Paweł Pochwała
dziennikarz

Największym błędem mojego życia było to, że nie poszedłem za intuicją z młodości. Gdy miałem zaledwie 10 lat, marzyłem o tym, by zostać samotnym żeglarzem i pływać po morzach i oceanach.

Do matury trenowałem zawodniczo żeglarstwo, a później... zrezygnowałem. Dwa lata temu, po 30 latach przerwy, wróciłem do zawodowego żeglarstwa. Startuję w Pucharze Europy w swojej kategorii wiekowej.

W klasyfikacji łącznej zajmuję 3 miejsce. A teraz mocno trenuję do nowego sezonu, który rusza już za niecały miesiąc. Ale samotne żeglarstwo umknęło mi już na dobre.