Nie możemy się spóźnić

Dla nich Adwent zaczyna się czasem tuż po wakacjach. Bo kiedy nadejdzie pora, wszystko musi być dopięte na ostatni guzik.

Na Adwent szykują się już od dawna. Na roratach w parafii grają, śpiewają i modlą się razem
Katarzyna Jurków

Kiedy inni jeszcze szukają czapek, szalików, dopinają kurtki i przekonują dzieci, że „już pora”, oni są już w kościele. Zanim rozlegnie się pierwsza pieśń, zanim ksiądz zapali świecę na ołtarzu, oni już stoją na swoich miejscach – z instrumentami, mikrofonami, lampionami. Grają, śpiewają, modlą się razem – tak rodzina Zi-glerów co roku przeżywa Adwent.

Wewnętrzny zegar

– Nie możemy się spóźnić, bo my zaczynamy roraty – uśmiecha się mama, pani Ela. – Jak się spóźnimy, to w kościele będzie cisza. – Nie możemy powiedzieć: „dziś sobie odpuszczamy” – dodaje tata, pan Łukasz. – My musimy być na miejscu przed wszystkimi. To obowiązek, ale i przywilej. Dla mnie Adwent to właśnie to: być na czas. Nie tylko punktualnie, ale duchowo. Żeby się nie spóźnić na spotkanie z Bogiem. Bo On zawsze przychodzi na czas. To my się spóźniamy.

Dlatego choć kalendarz liturgiczny milczy jeszcze o Adwencie, w ich domu od wielu tygodni słychać już pieśni adwentowe. Próby, planowanie – wszystko to, co dla innych zaczyna się w grudniu, u nich trwa znacznie dłużej.

– To jest taki nasz wewnętrzny zegar – tłumaczy pani Ela. – Przez muzykę uczymy się rytmu Adwentu. Choć prób jest mnóstwo, czasem mam wrażenie, że tylko śpiewamy, wracamy, znowu śpiewamy – to w tym właśnie jest sens. Bo w tej powtarzalności człowiek się uspokaja. Uczy się czekać.

Ministranci za sercem

– Ja czekam na Adwent, bo wtedy chodzi się na roraty, w ciemności, z lampionami… – mówi Maciek. – To jest takie inne i takie piękne... Bo chodzi o to, żeby Pan Jezus zstąpił na świat, a my mamy się do tego przygotować – dodaje. – A jak ty się przygotowujesz? – pytam. – Trzeba jak najmniej grzeszyć i wyspowiadać się przed świętami, żeby być coraz lepszym. Bo wtedy człowiek jest czysty w środku – odpowiada Maciek bez wahania.

– A ja uwielbiam roraty – nieśmiało wtrąca Ola, która już „wyrosła” ze swojego małego lampionu i w tym roku potrzebuje większego. – I trzeba mieć serce pełne dobra – uśmiecha się.

– U nas w kościele stoi takie duże serce – wyjaśnia pani Ela. – Dzieci przynoszą kartki z wykonanymi zadaniami. To, którego kartka zostanie wylosowana, może podejść do serca. Za sercem chowają się ministranci i podają nagrodę. Dzieci to uwielbiają. – Bo tam są maskotki i cukierki! – wtrąca Ola z błyskiem w oczach. – Raz taka dziewczynka wygrała maskotkę, ale oddała ją mnie. Bo ja nic nie wylosowałam.

– Tak, rzeczywiście to było niesamowite – przyznaje mama. – Ola do dziś to pamięta. A wtedy powiedziała: „Bo Pan Jezus lubi, jak się dzieli z innymi”.

Drabina do żłóbka

Oprócz serca w ich parafialnym kościele co roku pojawia się… drabina. Na najwyższym szczeblu stoi figurka Jezusa, który codziennie schodzi niżej, aż do żłóbka. – Zawsze, kiedy patrzę na tę drabinę, myślę sobie, że czas tak szybko mija. Dopiero co zapalaliśmy pierwszą świecę, a już czwarta. Ale może właśnie w tym jest sens… – zastanawia się pani Ela. – Pan Jezus schodzi coraz niżej, jest coraz bliżej nas. A my Mu pomagamy dobrem, cierpliwością, modlitwą. Każdy dzień to jak jeden szczebel mniej. Mniej szczebli – bliżej człowieka. Wydaje się, że cztery tygodnie to dużo czasu, a kiedy przychodzi Wigilia, myślisz: „to już?”. Może właśnie dlatego to czekanie jest tak cenne, bo trwa krótko, więc trzeba je przeżyć naprawdę.

– Można zdążyć na tysiąc rzeczy, a przegapić to, co najważniejsze – dodaje pan Łukasz. My próbujemy być na czas dla siebie i dla Boga. I chyba o to chodzi w Adwencie: żeby nie spóźnić się na Jego przyjście. – Bo gdy się czeka… – mówi cicho Maciek, podnosząc głowę – …to człowiek bardziej się cieszy, jak już przyjdą święta.

„To się przeżywa w serduszku”

Grudzień bywa trudny, bo nakładają się różne spotkania rodzinne, zawodowe, w parafii. – Ale to wszystko uczy czekania. Bo czekanie nie oznacza bezczynności – mówi pani Ela. – I nawet jeśli coś się nie uda, ktoś się spóźni, ktoś zapomni nut, tekstu, to Pan Jezus przecież i tak przyjdzie. I to jest w tym najpiękniejsze – uśmiecha się. – Trzeba sobie w tym wyjątkowym czasie odpowiedzieć na pytanie: „po co ja to robię, dlaczego chodzę na roraty?”.

– Bo codziennie przyjmuje się Eucharystię – wtrąca Maciek. Dla niego to oczywiste. To jasne, że można się spotkać z kolegami, pośpiewać, ale to tylko dodatek. Trudno opisać to, co każdy sam w środku przeżywa. – Jeśli tam się coś poruszy, to już nie trzeba nic więcej – mówi pani Ela. – Wtedy zewnętrzne przygotowania, prezenty, choinka schodzą na dalszy plan.