Kiedyś nazywana mewą pospolitą, ale jej liczebność (zaledwie ok. 3500 par lęgowych) spowodowała, że ornitolodzy przypisali jej nową nazwę, nawiązującą do wyglądu – mewa siwa.

Gniazda

Główne ostoje mewy siwej zlokalizowane są w środkowym biegu Wisły. Ponadto gatunek ten nie stroni od wszelkiego rodzaju zbiorników z wyspami, na których przystępuje do lęgów.

Takie „wyspowe” – zarówno pod względem lokalizacji, jak i liczebności – stanowiska mewy siwej znajdują się w różnych częściach kraju, nierzadko w miejscach znacznie oddalonych od głównych ostoi lęgowych.

Jedną z takich pojedynczych ostoi miałem jakiś czas temu okazję obserwować w dolinie Dunajca. Para bardzo rzadko spotykanych na tym odcinku rzeki ptaków postanowiła odbyć lęgi na jednej z rozległych kamienistych wysp w nurcie rzeki, ale gniazdo mewy zbudowały nie na kamieniach, lecz na kłodzie porwanego przez powódź drzewa, w rozwidleniu plątaniny korzeni.

Rodzina

Gdy zajmowałem stanowisko na skraju kamienistej wyspy, nie miałem pojęcia, że ulokowałem się w pobliżu mewiego domostwa. Przykryty maskującą siatką oczekiwałem na pojawienie się przed obiektywem skrzydlatych bohaterów.

Niedługo potem na powalonym drzewie usiadła mewa siwa. Chwilę później dołączyła druga, a samica zasiadła na gnieździe. Odtąd przez kilka godzin mogłem obserwować i fotografować rodzinne życie rzadko spotykanych w tych stronach ptaków.

Budową gniazda zajmuje się głównie samica, chociaż samiec również bierze udział w tych czynnościach. Zniesienie składa się z 1–3 jaj. Wysiadują oboje rodzice przez 23–26 dni. Po około 6–7 tygodniach od wyklucia młode zaczynają latać, kończy się opieka rodziców nad nimi.

Mewy lubią bezkręgowce, małe ryby, płazy, gryzonie. Zdarza się, że porywają jajka i pisklęta mniejszych mew i rybitw. Nierzadko żerujące mewy siwe spotkać można na polach, łąkach, a nawet wysypiskach śmieci.