W ciągu dwóch lat piętnaście razy chorował na malarię, ale do Afryki zawsze chce wracać. – Człowiek staje się uzależniony do słońca – śmieje się ksiądz Michał Matysik, od 15 lat misjonarz w Zambii. Na pierwszej misji miał szesnaście stacji do objechania. Msze Święte odprawiał w prostych lepiankach krytych słomą. Gdy stamtąd wyjeżdżał, wszystkie kaplice były murowane. Teraz tworzy nową misję. Od… zera.

Pojedziesz do Zambii

Wcześniej nie myślał o misjach. – Byłem w świetnych parafiach – opowiada ksiądz Michał. – Ale w życiu trzeba dać coś swojego. Takim impulsem dla mnie były słowa papieża Benedykta, który prosił o misjonarzy. I zacząłem pytać, gdzie ich potrzeba. Najpierw usłyszałem: Argentyna. No to zacząłem się uczyć hiszpańskiego. Jakiś czas potem byłem u Matki Bożej z Lourdes i biskup powiedział do mnie: „Matysik, chcesz jechać na misje? To pojedziesz do Zambii”. To był szok – uśmiecha się ksiądz Michał. I tak w 2007 r. otrzymał krzyż misyjny i wyjechał na południe Zambii, do Namalungu. Parafia była szczególna. Ludzie ze wszystkich stron Zambii. – Przyjechali do pracy w elektrowni wodnej – tłumaczy misjonarz. Kolejnym miejsce była misja Mpanshya, gdzie swój udział zaznaczył również kard. Kozłowiecki, wyjątkowy misjonarz. – Kiedyś nie było tam nic – mówi kapłan. – Teraz są kaplice, szkoły, woda płynie z gór. Wybudowaliśmy pierwszy cmentarz katolicki. Niedawno świętowaliśmy 125 lat chrześcijaństwa w Zambii. Z krzyżem chodziliśmy w procesji przez całą parafię – opowiada. W ubiegłym roku otrzymał zadanie utworzenia nowej misji – parafii od początku. W miejscu oddalonym o 30 km na północny-zachód od stolicy – Lusaki – w Kabangwe-Kahale.

Dobrze, że jest ksiądz

Dla ludzi w Zambii obecność księdza jest bardzo ważna. – Gdy mnie ktoś pyta, czym są dla mnie misje, odpowiadam, że to szkoła wiary – mówi ksiądz Michał. – Wiele razy pod koniec życia ludzie prosili mnie o sakramenty, nawet jeśli wcześniej nie przychodzili do parafii. Kiedyś wezwano mnie do 80-letniej kobiety – opowiada. – Starsza pani nie mogła już chodzić. Udzieliłem jej rozgrzeszenia, przyjęła Komunię Świętą i sakrament namaszczenia chorych. Podała mi rękę na pożegnanie, po czym zasnęła. To była 11.00 rano. Obudziła się o 17.00 i powiedziała swojej rodzinie, że dziękuje, że mogła przyjąć Komunię św. O 18.00 umarła.

Ludzie Boga

W Zambii ludzie mówią, że kapłan to man of God (człowiek Boga). – Bardzo chcą katechezy i czekają na nią, także na Różaniec i Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Ale najważniejsza dla nich jest Msza św. – przyznaje ksiądz. – Jest bardzo rozśpiewana, roztańczona – taki mają styl. Ale niestety w Afryce wciąż istnieje dużo różnych sekt. Wykorzystują one ludzi, ich łatwowierność. Obiecują szybkie uzdrowienia i inne cuda. – A nasza nauka katolicka jest dość wymagająca – dodaje misjonarz. – Dobrze, że przy parafiach mamy różne grupy: św. Anny, św. Elżbiety, trzeci zakon św. Franciszka. Każda ma swoją formację, a na koniec w obecności kapłana otrzymują odpowiedni strój. To dla nich bardzo ważne – opowiada ksiądz Michał. – Niektórzy chcą być nawet w tym stroju pochowani. I tylko członkowie grupy mają prawo nieść trumnę z taką osobą. Strój podkreśla ich przynależność do parafii, do wspólnoty. Legion Maryi na przykład ma niewielu chętnych, bo jego członkowie nie mają strojów – uśmiecha się. – Właśnie takie małe grupy tworzą parafię – dodaje.

Kino pod gwiazdami

Ksiądz Michał miał też w parafii… królową. To wyjątkowa władza. Przed domem króla lub królowej ludzie schodzą z roweru i ściągają nakrycie głowy. – Któregoś dnia, gdy w naszej wiosce umarł nagle pewien człowiek, królowa, choć katoliczka, wynajęła czarowników, by sprawdzili, kto jest winien tej śmierci – opowiada ksiądz Michał. – To wszystko z powodu lęku przed nieznanym – tłumaczy misjonarz. – Bo kiedy człowiek jest niedouczony, nie ma odpowiedniej wiedzy, zaczyna wierzyć w przesądy. A ludzie boją się złego ducha. Mówię im: „Jeśli jesteś w stanie łaski, szatan nie ma nad tobą kontroli” i zachęcam do modlitwy do św. Michała Archanioła. Razem. Tak jak polecił papież Leon XIII, odmawiamy tę modlitwę zawsze po Mszy św. W sobotnie wieczory ksiądz Michał wyświetla swoim parafianom filmy. – Nie mają w domu telewizji, wielu nie ma Pisma Świętego, więc im pokazuję filmy biblijne – wyjaśnia misjonarz. – A potem pytają, czy w tym filmie naprawdę widzieli Pana Jezusa albo czy aktor żyje po ukrzyżowaniu. Niektórzy płaczą… – Misja zmienia człowieka. Uczy szacunku do wszystkiego – mówi na koniec misjonarz. – Uczy wdzięczności za każdy dzień. Za wodę. Za jedzenie. Za rodzinę. Za wszystko, czego na co dzień nie doceniamy. Za to dziękuję Panu Bogu i nie żałuję ani dnia.