Rozpiętość skrzydeł bielika sięga 2,4 metra. Nic dziwnego, że przelatujący drapieżnik budzi popłoch wśród ptactwa przebywającego w pobliżu. Gdy posilające się przy padlinie myszołowy, kruki czy sójki z wielkim krzykiem podrywają się spłoszone do lotu, niemal pewne jest, że w pobliżu pojawił się skrzydlaty olbrzym – bielik.

Gniazda jak domy

Późną jesienią, zimą i na przedwiośniu bielik chętnie posila się padliną, poza tym poluje na wodne ptactwo (łyski, kaczki, gęsi, perkozy, kormorany, mewy, a nawet czaple i bociany) i ryby – jego przysmak. Zjada też mniejsze ssaki (sarnie koźlęta, zające, warchlaki, lisy, kuny). W naszym kraju żyje około 1400 par bielików. Więcej jest ich tylko w Norwegii i w Rosji. U nas żyją w Polsce centralnej, na Pomorzu, Mazurach i w dolinie Baryczy. Coraz częściej bieliki widywane są też na terenach podgórskich, a nawet w górach. Budują okazałe gniazda, do których wracają przez wiele lat. Z czasem mogą one mieć nawet dwa metry wysokości i ważyć tonę! Tak ogromną konstrukcję udźwigną tylko stare wysokie drzewa, najczęściej sosny, buki, dęby czy olchy.

Konkurencja w domu

Na gniazdo bielika trafić można najczęściej w pobliżu zbiorników wodnych, które zapewniają drapieżnikom łatwy dostęp do ptactwa wodnego i ryb. Bielik składa zwykle dwa jaja. Ponieważ znoszone są w odstępie kilku dni, pisklęta nie wykluwają się jednocześnie. Bardzo rzadko gniazdo opuszczają oba. Młodsze nie zawsze daje radę w konkurencji pokarmowej ze starszym rodzeństwem. Jaja przez ok. 38–42 dni wysiadują obydwoje rodzice, przy czym znacznie częściej robi to samica. Piękno, siła i odwaga bielika od zawsze budziły podziw człowieka. Jego wyrazem jest m.in. obecność wizerunku bielika w godłach aż 25 krajów, w tym również Polski.