Początki rytu mozarabskiego (starohiszpańskiego) sięgają VII wieku. Przetrwał on na terenach Hiszpanii zajętej wcześniej przez Arabów. W ciągu ośmiu lat – od 711 do 719 roku – podbili oni Półwysep Iberyjski. Opuścili dopiero te tereny na początku XII wieku. W tym czasie w sprawowaniu starohiszpańskiej liturgii wprowadzano różne ograniczenia, ale na szczęście nie wszędzie. Niemała w tym zasługa kardynała Francisca Jiménesa de Cisnerosa. Ten żyjący na przełomie XV i XVI wieku arcybiskup Toledo zarządził, by liturgia według starego rytu, w odróżnieniu od przeważającego rytu rzymskiego, sprawowana była w kaplicy pod wezwaniem Bożego Ciała w katedrze Najświętszej Maryi Panny w Toledo. W 1500 roku zlecił on także stworzenie pierwszego mszału, a dwa lata później brewiarza. I wyznaczył trzynastu kapłanów, by sprawowali liturgię w obrządku mozarabskim. Obecnie liturgię w tym rycie sprawuje się nadal we wspomnianej kaplicy w katedrze Najświętszej Maryi Panny w Toledo, a po otrzymaniu stosownej zgody – w innych miejscach Hiszpanii. Za zezwoleniem biskupa ordynariusza miejsca liturgia mozarabska może być sprawowana w całej Hiszpanii, a w innych krajach za zgodą Stolicy Apostolskiej. Liturgia obrządku mozarabskiego nie różni się znacząco od Mszy sprawowanej w rycie rzymskim. Niemniej – w niedziele i uroczystości – mógłby Was, Panowie Ministranci, zdziwić hymn „Chwała na wysokości Bogu”, intonowany przez głównego celebransa na początku Mszy św. w miejsce pozdrowienia „Pan z wami”. Imponująca jest też ilość prefacji. Dość powiedzieć, że każda Msza ma własną. Układ Mszy też różni się nieco od schematu liturgii znanej z Mszału rzymskiego. Aklamacja „Alleluja” na przykład śpiewana jest nie przed Ewangelią, ale po niej, a wyznanie wiary (Credo) następuje przed Komunią Świętą, by dobrze przygotować wiernych do godnego i świadomego przyjęcia Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Bardzo głęboki i symboliczny jest moment łamania chleba – Ciała Pańskiego. Przełamuje się go na dziewięć części, które kolejno symbolizują: wcielenie, narodzenie, obrzezanie, ukazanie, umęczenie, śmierć, zmartwychwstanie, chwałę i władzę. Tu nic nie dzieje się przypadkowo. Panowie Ministranci, oby ta pełna symboliki liturgia obrządku mozarabskiego była okazją do refleksji nad sposobem przeżywania Mszy Świętej przez każdego z Was. Pamiętajcie, w jakim wydarzeniu uczestniczycie. I że na ołtarzu nic nie dzieje się przypadkowo.