Jeszcze nie tak dawno o wilku mówiło się, że występuje prawie wyłącznie w Karpatach, Puszczy Białowieskiej czy Augustowskiej. Obecnie wilki spotykane są na terenie niemal całego kraju. W wielu miejscach wciąż są rzadkością, lecz w starych ostojach Bieszczad, Beskidu Niskiego, Sądeckiego, Pogórza Przemyskiego i w puszczach północno-wschodnich części kraju zdaje się być ich więcej, bo tam są coraz częściej widywane.

Oko w oko

Wilki potrzebują do życia dużych przestrzeni, toteż kiedy ich przybywa, wędrują w coraz to nowe regiony w poszukiwaniu naturalnego pokarmu i zacisznych kryjówek, gdzie mogłyby się bezpiecznie rozmnażać. Dlatego między innymi coraz częściej człowiek spotyka wilka w niespodziewanych miejscach. Dzięki współczesnym zdobyczom techniki bardzo pilnie możemy śledzić każdy ruch zwierzęcia w lesie. Liczne fotopułapki nagrywają też spotkania z wilkami, co dowodzi ich obecności. Gdyby nie to, zapewne w wielu miejscach pozostałyby niezauważone. Ważną rolę w odkrywaniu nowych stanowisk wilka odgrywają przyrodnicy i fotografowie spędzający długie godziny na obserwowaniu przyrody. Wilk, jak zdecydowana większość dzikich zwierząt, unika spotkań z człowiekiem, stara się przebywać w miejscach niedostępnych. Ponieważ jednak ludzie coraz bardziej wkraczają na nowe tereny, zagospodarowują – dotąd spokojne – stare ostoje dzikich zwierząt, coraz częściej przecinają się ścieżki człowieka i wilka.

Basiory i wadery

Wilk to zwierzę duże i silne. Dorosły samiec (basior) może ważyć nawet 60 kilogramów. Samica (wadera) jest nieco mniejsza. Wiosną przychodzi na świat 4–7 szczeniąt. Samica ukrywa je w norze lub w kryjówce pod wykrotem drzewa. Początkowo, kiedy karmi je mlekiem, nie opuszcza legowiska. Dostarczaniem pokarmu zajmuje się samiec. W naturalnym środowisku wilk może dożyć 16 lat. Zwierzęta te żyją w rodzinnych stadach zwanych watahami, liczących od kilku do kilkunastu osobników. Ich terytorium to powierzchnia od 100 do 300 km kwadratowych. Watahą dowodzi najstarsza para, pozostali członkowie stada są zazwyczaj z nimi blisko spokrewnieni. W poszukiwaniu zdobyczy (sarny, jelenia czy dzika) wilk w ciągu jednej doby może przebyć dystans nawet kilkudziesięciu kilometrów. Zimą poluje czasem na drobne zwierzęta (borsuki, bobry, lisy, a nawet ryby), zjada też padlinę. Jako drapieżnik wilk od zawsze budzi skrajne emocje. Z jednej strony człowiek podziwia jego siłę, odwagę i spryt, z drugiej niesłusznie widzi w nim zwierzę groźne, nieobliczalne, którego trzeba się bać. Tymczasem wilk jest niezwykle ważny w ekosystemie. Jest niezbędny do zachowywania równowagi w przyrodzie, którą niestety bardzo często zakłóca człowiek.