S pośród innych ptaków wyróżniają je wygląd i obyczaje. Sowy mają sokoli wzrok i znakomicie rozwinięty słuch, co pozwala im lokalizować ofiary nawet w zupełnej ciemności. A ich ciekawe, wzorzyste, biało-szaro-brązowe upierzenie maskuje je wśród drzew. Wokół oczu i dzioba sowy mają tzw. szlarę, czyli pióra ułożone promieniście, skupiające fale dźwiękowe o dużych częstotliwościach. W obrębie szlary zlokalizowane są uszy. Co ciekawe, sowa ma bardzo ruchliwą szyję – potrafi wykonać obrót głowy o 270 stopni! W nocy wydają odgłosy często budzące strach wśród ludzi. Przez wiele lat w legendach i różnego rodzaju zabobonach sowy miały złą sławę, dlatego prześladowano je i tępiono. W naszym kraju występuje 13 gatunków tych ptaków. Wszystkie są chronione.

Puchacz

Największy wśród rodzimych sów. Większy od orlika i mniejszy od orła przedniego. Rozpiętość skrzydeł puchacza sięga 180 cm. Samica jest znacznie większa od samca, może ważyć ponad 4 kg. Mieszka w rozległych lasach (często bagiennych), gdzie rzadko można spotkać człowieka. W górach gniazduje na skałach.

Puszczyk mszarny

Wielkością dorównuje puchaczowi. Bardzo rzadko spotykany w Polsce, a jeśli już, to we wschodniej części naszego kraju (Lubelszczyzna, Podlasie). Puszczyk uralski To duża sowa wielkości puszczyka mszarnego. Mieszka w rozległych lasach iglastych. Najczęściej w Beskidzie Niskim, w Puszczy Niepołomickiej, w lasach wierzchosławicko-radłowskich na ziemi tarnowskiej. Puszczyk uralski jest aktywny również w ciągu dnia, a w obronie swoich piskląt potrafi zaatakować i poranić człowieka ostrymi szponami.

Puszczyk zwyczajny

Można go spotkać najczęściej. Mieszka w starych parkach i na skraju lasów. Jest o połowę mniejszy od puchacza. Może być szary albo i brązowy.

Płomykówka

To sowa średniej wielkości. Mieszka tam, gdzie żyją ludzie. Chowa się na starych strychach, wieżach kościelnych czy w podobnych miejscach. Lubi drobne gryzonie, myszy, norniki.

Pójdźka

To niewielka sowa, również żyjąca w sąsiedztwie człowieka, także w miastach. Gniazduje w dziuplach, na starych strychach, w otworach wentylacyjnych budynków itp. Zjada duże owady, dżdżownice, niewielkie gryzonie. Jest aktywna zarówno w nocy, jak i o poranku czy wieczorem.

Sóweczka

To sowa wielkości szpaka. Najmniejsza spośród krajowych sów, ale bardzo odważna i waleczna. Aktywna w ciągu dnia. Potrafi zapolować na ofiarę większą od siebie. Nie boi się też człowieka. Kiedyś sóweczki były rzadko spotykane, teraz jest ich coraz więcej w wielu regionach kraju.

Syczek

Jest nieco większy od sóweczki. Można go pomylić z pójdźką, od której jednak jest trochę mniejszy. Ma charakterystyczne „uszy” z piór. Syczek lubi drobne owady. Bardzo trudno go spotkać, za dnia ukrywa się na drzewie wśród liści albo w dziupli.

Sowa jarzębata

Należy do sów aktywnych w ciągu dnia. Ma długi ogon i stosunkowo małą głowę. Przylatuje do nas rzadko, czasem widziana jest w okresie jesienno-zimowym.

Sowa śnieżna

Prawie tak wielka jak puchacz. Nazwa pochodzi od jej śnieżnobiałych piór. Oczy natomiast ma żółte. Do Polski sowa śnieżna przylatuje na zimę, i to nie zawsze. Występuje głównie na północy naszego kraju. Sowa uszata Prawie tak wielka jak puszczyk zwyczajny. Ma okazałe „uszy” z piór. Gniazduje na skraju borów, w drzewach między polami, czasem widywana jest w opuszczonych budynkach.

Sowa błotna

Ta średniej wielkości sowa lubi tereny otwarte, mieszka głównie na bagnach. W Polsce najczęściej na Bagnach Biebrzańskich. Aktywna w ciągu dnia, ale dobrze radzi sobie również po zmroku.

Włochatka

Niewielka sowa, mniejsza od gołębia, wyglądem przypomina pójdźkę. Ogon i skrzydła ma brązowe z jasnymi plamkami. Włochatka mieszka w górach, lubi też rozległe, dzikie bory i puszcze. Sama nie buduje gniazd, korzysta z cudzych dziupli albo budek lęgowych.