Czarny charakter

Szakal złocisty należy do psowatych. Jest trochę mniejszy od wilka. Dorosły ma ok. metra długości i do 50 cm wysokości. Jest rudo-szary. Jego znakiem rozpoznawczym są czarne paski pod oczami, brudnobiałe wargi i czarna plama na końcu ogona. Dlaczego złocisty? Bo taki odcień ma sierść na jego grzbiecie. Szakale zjedzą wszystko, począwszy od drobnych ptaków, przez jaja i ryby, aż po zające i małe gryzonie. Nie pogardzą też padliną, leśnymi owocami, a nawet trawą. Ich ulubione miejsca to otwarte podmokłe łąki i doliny rzek. Szakale, podobnie jak lisy, są bardzo sprytne. W bajkach to zawsze czarny charakter, w przeciwieństwie do szlachetnego lwa. Nawet wilk bywa czasem pozytywną postacią. Szakal na dobrego bohatera raczej nie ma szans.

Konkurencja dla lisa

Szakale łączą się w pary na całe życie albo żyją samotnie. Szczeniętami oprócz rodziców opiekuje się też starsze rodzeństwo. Po trzech miesiącach młode razem ze stadem uczą się dorosłego życia. Szczekanie szakala przypomina dźwięk syreny alarmowej. Wystarczy, że odezwie się jeden, pozostałe od razu mu odpowiadają. Po chwili w całej okolicy słychać ich nieprzyjemne dla ucha wycie. Co ciekawe, mimo że na świecie żyją jeszcze dwa gatunki szakali, pręgowany i czaprakowy szakal złocisty ma z nimi mniej wspólnego niż na przykład z kojotem, do którego ma bardzo podobną czaszkę. Na wolności szakale żyją do 10 lat, ale po oswojeniu dożywają nawet 16. Dziś jeszcze nie wiadomo, jak szakal dogada się z naszymi drapieżnikami. Jest największą konkurencją dla jenota, ale przede wszystkim dla lisa, z którym wiele go łączy. Być może szakal pomoże uporać się z dzikami, których jest u nas zbyt dużo. Pewne jest to, że zające i ptaki powinny się mieć na baczności. Pocieszająca jest informacja, że u naszych sąsiadów obecność szakali nie spowodowała żadnych strat.