Jedno „Zdrowaś,  Maryjo” dobrze powiedziane wstrząsa całym piekłem

To słowa św. Jana Marii Vianneya, patrona wszystkich księży, szczególnie proboszczów. Spośród świętych, którzy jak on ukochali modlitwę różańcową, wymienić można św. Jacka. Mówił on: „Kochaj Maryję z ufnością i proś, o co chcesz, a wszystko otrzymasz”. Ale też św. ojca Maksymiliana Kolbego, który twierdził, że podczas tej modlitwy „w serca zbolałe spływa balsam ukojenia, w duszach zrozpaczonych wita znowu promyk nadziei”, i św. ojca Pio, który Różaniec nazwał bronią w walce ze złem. „Tym się zwycięża szatana” – wyjaśniał.

Różaniec to nie klepanie zdrowasiek

Modląc się na różańcu, rozważamy całe ziemskie życie Pana Jezusa – między innymi Jego narodzenie, ustanowienie Eucharystii, śmierć i zmartwychwstanie. Maryi poświęcone są tylko dwie spośród tajemnic chwalebnych – wniebowzięcie i ukoronowanie Jej na Królową świata. Jedna tajemnica (też chwalebna) poświęcona jest Kościołowi, a więc każdemu z nas. To tajemnica Zesłania Ducha Świętego.

Różaniec to jedna z najbardziej biblijnych modlitw

Jedna dziesiątka Różańca składa się z Modlitwy Pańskiej, czyli „Ojcze nasz”, której nauczył nas sam Pan Jezus (zob. Mt 6,7-15), i dziesięciu „Zdrowaś, Maryjo”. Pierwsza część Pozdrowienia Anielskiego (tak inaczej nazywa się „Zdrowaś, Maryjo”) to słowa Archanioła Gabriela skierowane podczas zwiastowania do Maryi: „Zdrowaś, Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą” (zob. Łk 1,28), i słowa świętej Elżbiety do Maryi (nawiedzenie): „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus” (zob. Łk 1, 41-42).

Druga część „Zdrowaś, Maryjo” powstała, kiedy Europę pustoszyła dżuma

W XIV wieku ta straszna choroba zabijała tysiące ludzi. Wtedy to do Pozdrowienia Anielskiego dołożono słowa: „Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen”. W 1566 r. całe „Zdrowaś, Maryjo” zatwierdził papież Pius V, a dwa lata później Pozdrowienie Anielskie stało się oficjalną modlitwą Kościoła.

Dzięki Różańcowi wojska odnoszą zwycięstwo

Na otwarte morze niedaleko Lepanto w Zatoce Korynckiej (obecnie Grecja) wpłynęły w 1571 r. wojska tureckie. Ich przewaga była potężna. Sułtan, pewien zwycięstwa, powiedział, że z bazyliki świętego Piotra w Rzymie zrobi stajnie dla swoich koni. Chrześcijaństwo i pokój w Europie były poważnie zagrożone. Papież Pius V zarządził wielką błagalną modlitwę różańcową. Modlili się żołnierze, bractwa różańcowe i sam papież. Walkę z Turkami rozpoczęto, wzywając wstawienictwa Królowej Różańca Świętego, a na sztandarze zawieszono ogromny różaniec i…wydarzył się cud. 7 października niewielkie floty hiszpańska i wenecka druzgocąco pokonały wroga. Po wygranej bitwie papież ustanowił 7 października świętem Zwycięstwa Dziewicy Maryi. Dziś obchodzimy je jako wspomnienie Matki Bożej Różańcowej.

Tajemnice dołączone przez Jana Pawła II

Ojciec Święty Jan Paweł II bardzo kochał Maryję. Na papieskim herbie umieścił wielką literę M, a jako swoje zawołanie wybrał fragment modlitwy do Maryi: „Totus Tuus”, czyli „Cały Twój”. Papież z Polski Matce Bożej przypisał uratowanie przed śmiercią z ręki zamachowca Ali Agcy 13 maja 1981 roku. 2002 rok ogłosił Rokiem Różańca i napisał specjalny list o tej modlitwie „Rosarium Virginis Mariae”. Wtedy do Różańca dodał tajemnice światła związane z życiem publicznym Pana Jezusa, począwszy od chrztu w Jordanie.

Obietnice Matki Bożej dane Alanowi

„Ktokolwiek odmawiać będzie pobożnie Różaniec święty, rozważając równocześnie tajemnice święte, nie dozna nieszczęść, nie doświadczy gniewu Bożego, nie umrze nagłą śmiercią; nawróci się, jeśli jest grzesznikiem, jeśli zaś sprawiedliwym – wytrwa w łasce i osiągnie życie wieczne” – to jedna z 15 obietnic, jakie Maryja zostawiła bł. Alanowi de Rupe, dominikaninowi pochodzącemu z Bretanii we Francji. Alan bardzo kochał modlitwę różańcową i zachęcał innych do jej odmawiania. To on zaproponował podział na 15 dziesiątek, które razem tworzą 150 pozdrowień anielskich i 15 tajemnic do rozważania.

Różaniec ze sznurka i kwiatów

Już św. Paweł zachęcał do „nieustannej modlitwy” (por. 1 Tes 5,17). W ten sposób powstawały tak zwane modlitwy powtarzalne, które miały skupiać serce i myśli człowieka na Panu Bogu. Żeby ułatwić odmawianie modlitwy różańcowej, od VI wieku zaczęto używać sznura z paciorkami. A nazwa modlitwy nawiązuje do kwiatów róży. Różaniec to rodzaj wieńca z róż składanego Matce Jezusa.