Zwyczaj sięga czasów średniowiecza. W XI wieku już na samym początku Wielkiego Postu w kościołach zasłaniano ołtarze tak zwanym suknem postnym. Było to nawiązanie do czasów, kiedy to publicznym grzesznikom nie pozwalano patrzeć na ołtarz i być blisko niego.

Zasłonięty ołtarz ma przypominać że wszyscy jesteśmy grzeszni i mamy podejmować wysiłki pokutne prowadzące do nawrócenia.

Od XVIII wieku ołtarze zasłaniano tylko podczas dwóch ostatnich tygodni, czyli na okres pasyjny, który rozpoczyna V niedziela Wielkiego Postu. W tym czasie teksty liturgiczne i czytania akcentują temat męki Chrystusa. Początkowo w tę niedzielę w kościołach zasłaniano nie tylko krzyże, ale i ołtarze. Obecnie różnie to wygląda w różnych krajach, w zależności od decyzji biskupów danego kraju. W Polsce zwyczaj zasłaniania krzyży został on zachowany.

Bł. arcybiskup Antoni Nowowiejski tłumaczy go tak: zasłona ta była symbolem żalu i pokuty, jakim grzesznik oddać się powinien, aby mu wolno było znowu podnieść oczy na majestat Boski, którego swymi nieprawościami sobie przysłonił; wyobraża także poniżenie Chrystusa, zakrywające chwałę Jego bóstwa i czyniące Go Żydom zgorszeniem a poganom głupstwem, aby w zmartwychwstaniu na kształt zasłony przedartej, objawiły ukrytą za nimi jasność i moc Boga Wcielonego.