Wtorek, 20 listopada, 2018 r.

Hau, Przyjaciele!

Kuba wędruje regularnie na msze dla uczniów z klasa trzecich, którzy przygotowują się do I Komunii Świętej. Nic z tego nie rozumiem, bo mnie ani razu nie zabrali do kościoła. Zuzia domaga się, by mogła też być na tej mszy. Ostatnio bardzo się ucieszyła, gdy zobaczyła brata w stroju ministranta. Natychmiast zmieniła miejsce w ławce, by cały czas móc go obserwować, gdyż, jej zdaniem, wygląda jak król. A „król” z ostatniej mszy świętej wrócił z prośbą, by tata zrobił mu lampion. A może niech kupi? Bo jest jasne jak słońce, że musi być na roratach. Nie dało się jednak za bardzo rozmawiać, gdyż trzylatka nieustannie się wtrącała, zadawała wiele pytań, a gdy pojęła, o co chodzi, to stwierdziła krótko, że ona też potrzebuje lampion, że też będzie chodziła na roraty. Wreszcie brat jej przypomniał, że ma uzupełnić ćwiczenia, z czego Zuzia jest dumna. Teraz i ona ma zadania. Mama siada obok niej, czyta polecenia, hamuje zapał córki, która zamaszystym ruchem koloruje rysunki. Kuba ustalił więc szczegóły związane z lampionami i już pytał, kiedy znowu wybiorą się w męskim towarzystwie na tor rowerowy obok hali sportowej. Chłopak zafascynował się tym miejscem i gotowy jest rezygnować z gier komputerowych zajmujących dotąd cały wolny czas. Chce tylko jeździć i jeździć. Na szczęście Zuzia nie wpadła w podobny amok i nadal jeździmy do lasów, na pola, a w najgorszym przypadku na pobliskie alejki. Liści wszędzie jest mnóstwo i obie z Zuzią nurkujemy w potężnych stosach. Ja węszę, a ona wyrzuca w powietrze deszcz uschniętych już, szeleszczących liści. Oby jak najpóźniej połknęła rowerowy bakcyl. Cześć. Koka